We zijn in Uffelte. Vlakbij Havelte en de Havelterberg. Aan de Havelterberg heb ik herinneringen. Voor de natuurbeschermingswerkkampen waar ik vroeger graag naartoe ging, werden de organisatoren (het kader) in een weekje opgeleid in een zogenaamd kaderkamp. Mijn moeder voelde zich bij die organisatie als een vis in het water. Deze kampen leken heel erg veel op de kampen die zij in haar tienerjaren had meegemaakt bij de NJN. Daar was ze al lang, wegens leeftijdsoverschrijding en kinderen-krijgen, weggebonjourd. Bij het IVN, de organisatie die de natuurbeschermingswerkkampen organiseerde, was ze zeker welkom. Omdat mijn moeder erg van koken hield, en het ook goed kon, en zo’n kamp iemand nodig had die voor het eten zorgde, was ze meer dan welkom En wij gingen dan met haar mee. Eigenlijk nog veel te jong deed ik aan alles mee. Ik vond het zo leuk om me bij de ouderen te voegen en te werken in de natuur. Ik genoot ervan.
Die kaderkampen werden een paar jaar achter elkaar in het Hunehuis van het NIVON op de Havelterberg gehouden. Destijds een fantastische locatie met een adembenemend uitzicht. Vanuit het Hunehuis zag je de Havelterberg naar beneden glooien. De Havelterberg was voor een deel militair oefenterrein. Hoewel ik in de begin jaren zeventig vrolijk en compleet naïef meedreinde op ‘geen man, geen vrouw, geen cent voor het leger’, vond ik de kolonne tanks, de soldaten in camouflage, het geluid van wapens enorm fascinerend. Eén van de hoogtepunten van de koude oorlog, het plaatsen van kruisraketten tegenover de SS20 raketten, moest nog komen, maar wij hadden nog zoveel vertrouwen in de mensheid dat we dachten dat we slechts liefde hoefde te zetten tegenover het wapengekletter vanuit het oosten…Breznjew.
Bij één van die kampen was een man die ik bewonderde. Heel erg bewonderde. Als er enige erotiek bij was komen kijken, dan zou je aan verliefdheid kunnen denken, maar er was totaal geen erotiek, alleen maar enorme bewondering. Mark heette hij. Hij studeerde psychologie terwijl ik me net naar de tweede klas van de middelbare school had weten te worstelen. Mark had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op vrouwen. Door heel dicht bij hem te zijn hoopte ik dat iets van zijn aantrekkingskracht op mij afstraalde. Dat was niet zo. Ook kreeg ik er geen enkele grip op waarom meiden zo graag bij hem wilde zijn en hoe hij het voor elkaar kreeg om zo open en ongedwongen met hen om te gaan. Meisjes en jongens, mannen en vrouwen, lagen voor mijn gevoel nimmer zo ver uit elkaar als toen, in de periode van mijn leven dat ik meeging naar kaderkampen. Pre-pubertijd, dus. Wat ligt dat enorm ver achter me. Maar als ik mijn ogen dichtdoe, voelt het nog steeds alsof het gisteren was. Sommige herinneringen lijken niet te verjaren.
Op een tak die ik vanuit het raam van ons vakantiehuisje zie, zit een vlaamse gaai met felblauwe veertjes. Een boomklever holt langs de stam van een boom naar beneden. Uffelte.