Ik heb het artikel van Roos Vonk gelezen waarin ze de veehouderij vergelijkt met de holocaust. Eerst heb ik alle deining gevoeld die het artikel teweeg bracht en alle kritiek gelezen. Daarna las ik het artikel zelf. Die deining en kritiek heeft ze zelf gewild, is mijn conclusie. In haar artikel vertelt ze zelf dat een bepaalde vergelijking even hard terugkomt als dat je hem uitgespuugd hebt; als een boemerang. Daar kan ze zelf dus niet over verbaasd zijn. Wat schrijft Vonk? ‘Helaas werkt de parallel vaak averechts – en helemaal wanneer de industriehallen met duizenden varkens tussen metaal en beton worden vergeleken met concentratiekampen.’ Als je weet dat een vergelijking tussen de huisvesting van varkens en een concentratiekamp averechts werkt, waarom maak je die vergelijking dan? Dommigheid?

Elma Drayer reageerde in haar column in de Volkskrant op Vonks artikel en concludeerde (onder anderen) dat Roos Vonk niet aan kan blijven als hoogleraar omdat ze er vooral op uit is om haar gelijk als activist te bewijzen. Een activist heeft geen open blik en kan dus niet neutraal naar de materie kijken die onderzocht wordt, aldus Elma Drayer. Ik ben het daar mee eens. In het geval van Roos Vonk durf ik te beweren dat als uit haar frauduleuze onderzoek naar vleeseters en agressief gedrag was ‘bewezen’ dat vleeseters veel tolerantere en lievere en gelukkiger mensen zijn dan fanatieke en rechtlijnige veganisten dat ze dat nooit had gepubliceerd. Als activist publiceer je alleen wat er in je straatje te pas komt.

Maar zo vraagt Roos Vonk zich op de site(..?) van de Volkskrant zich op 25 september af: Bestaat onpartijdig onderzoek wel? Ze stelt vast dat onderzoekers bijna altijd doelen hebben: ‘…’ze willen bijvoorbeeld een subsidie of publicatie binnenhalen, carrière maken, erkenning krijgen of bevestiging vinden voor hun theorie.’ Ik heb een tijdje naar deze doelen zitten staren. Zitten herkauwen. Dat laatste doel…Bevestiging vinden voor hun theorie…Dat lijkt me nou niet zo’n slecht doel in de wetenschap. Ik bedoel…eerst probeer je je theorie te bewijzen en daarna kijk je of andere vakgenoten jouw onderbouwing vinden kloppen; je zoekt bevestiging… Misschien had Roos Vonk dat zelf wat vaker moeten doen. In tegenstelling tot al die anderen wil Roos Vonk met haar onderzoek de wereld verbeteren. Om even in de concentratiekampsfeer te blijven: Wilde Adolf H. niet ook de wereld verbeteren? Wie zegt dat haar verbetering van de wereld de mijne is? Om de wereld te verbeteren kan je aansluiting zoeken bij een politieke partij. Dan kan je beleid beïnvloeden. Daar kan je naar meerderheden zoeken voor jouw ideale wereld. Democratisch. Doen we graag in Nederland. Maar de wereld verbeteren via de wetenschap? Ik denk het niet… Activisme en idealisme in de wetenschap kunnen makkelijk leiden tot verkeerde dingen. Je kan bewijzen dat zwarte mensen lui zijn, dat joden gierig zijn, dat witte mensen per definitie racisten zijn. Je kunt bewijzen dat vleesetende mensen agressiever zijn. Je kan vanuit je ideologie en je activisme bijna alles bewijzen.

Het gelijkstellen van mens en dier komt voort uit sentimentalisme; dat is mijn opvatting. Als we met z’n allen niet absoluut veganistisch worden, dan kan het niet anders dan dat er dieren geslacht worden. Inderdaad, uit economische overwegingen.