Wat maakt een burgemeester goed of slecht in de ogen van het volk? Emotie, denk ik. Of…er gewoon zijn en niet veel fout doen? Maar ook toeval, denk ik. In de tijd dat ik woningen kraakte en onze koningin nog net Juliana heette, was Wim Polak onze burgemeester. Een zachtaardige man die nadacht voordat hij iets deed. Dat bleken juist niet de goede eigenschappen voor een burgemeester. Het ontruimen van gekraakte woningen werden mega-happenings met mega-rellen. De kroning van Beatrix, juist in die tijd, was zo heftig dat Amsterdam jaren nodig had om het te verwerken. Wim Polak, als verpersoonlijking van de macht, werd de kwade pief terwijl mijn rellende leeftijdsgenoten het zinnebeeld van de zachtmoedige bevrijders werd. Ik kijk graag naar het cartoon-achtige schilderij van David Veldhoen in de hall-of-fame bij het Amsterdam Museum met het peloton ME erop en dat ene vlaggetje. Al die rellen en al dat over-het-paard-getilde ongenoegen van mijn leeftijdsgenoten. Het kostte de zachtaardige Wim Polak niet alleen zijn burgemeesterschap maar ook zijn leven. Wim Polak werd in de volksgeschiedenis van Amsterdam geen goede burgemeester.
Op dit moment hebben we Eberhard van der Laan. Hij is immens populair. Op het moment dat woningen in Amsterdam onbetaalbaar zijn geworden en de ene na de andere crimineel op klaarlichte dag in het bijzijn van kinderen in een spervuur van kogels overlijdt, lijkt dan geen enkele invloed uit te oefenen op de populariteit van Van der Laan. Eerlijk gezegd, ik vind Van der Laan ook een goede burgemeester. Daar komt geen inhoud bij kijken. Het zijn louter emoties die hem goed maken. Dat maakt mij onrustig. Vanwege positieve emoties iemand een goede burgemeester vinden ligt niet helemaal in mijn aard. Na zijn brief waarin hij vertelde dat hij ernstig ziek was, steeg zijn populariteit ook bij mij. Ik vertel dit met veel schaamte omdat ik vind dat dit geen rol mag spelen. Laatst deed zich, godzijdank, iets voor waardoor ik kan illustreren waarom Eberhard van der Laan een goede burgemeester is.
Mijn Josien geeft tegenwoordig o.a. les aan volwassen analfabeten. Dat gaat moeizaam. Mensen die in Nederland geboren zijn en desalniettemin niet kunnen lezen of schrijven hebben het doorgaans helemaal gehad met school. Na verloop van tijd ontdekken deze mensen echter, dat het verdomde lastig is als je steeds afhankelijk bent van anderen want als je wilt functioneren in onze maatschappij, dan moet je geschreven informatie tot je kunnen nemen. Toen Josien haar leerlingen de eerste beginselen succesvol had bijgebracht, wilde ze illustreren wat je met taal kunt doen door bijvoorbeeld een kaartje naar iemand te sturen. Maar naar wie? Daar was de klas al snel uit: De burgemeester. Hij had de cursus mogelijk gemaakt (vonden de leerlingen) en omdat hij zo ziek was, wilden ze hem een hart onder de riem steken. Aldus geschiedde. Een enveloppe gevuld met eigen geschreven hartewensen en bedankjes werd afgeleverd bij het stadhuis.
Gisteren stuurde Josien een app met een foto van het persoonlijke antwoord aan één van haar leerlingen van de burgemeester. Heus wel een standaardbriefje, maar wel met een aanhef met haar voornaam en een handgeschreven ondertekening. De leerling was zo trots…zo verschrikkelijk trots. Voor iemand die in haar leven zo weinig successen heeft gekend als deze leerling is het zo belangrijk om een keertje in het zonnetje te worden gezet. Zo stimulerend. En dan nog wel door de burgemeester! Ik geef het toe, het is bij mij gebaseerd op emoties, maar ik vind Eberhard van der Laan een geweldige burgemeester!