Als er één plek op aarde is waar je op dit moment niet wil wonen, dan is het wel het Midden-Oosten. Er heersen wrede leiders en de landen worden geteisterd door oorlog en geweld. Democratie is er ver te zoeken. Overleven is het daar, louter overleven. Meningen zijn in beton gegoten en het doel is de vernietiging van de partij met een andere mening of…religie. Ik heb het over Egypte waar generaal Sisi met ijzeren vuist regeert. Waar honderden mensen onder het mom van terrorisme in de gevangenis belanden. Waar gemarteld wordt en verkracht. Ik heb het over Syrië dat zijn eigen bevolking bombardeert met alles wat dood en verderf zaait maar waar de andere partijen absoluut niet onderdoen in wreedheid en waanzin. Ik heb het over Irak waar godsdienstfanatici reguliere milities vormen die andersdenkenden te lijf gaan met van alles en nog wat. Ik heb het over Afghanistan waar geen enkel mens ooit een periode van vrede heeft gekend; hoogstens een periode van afgedwongen vrede. Ik zou in die regio op aarde niet willen wonen. Echt niet.
Met één uitzondering. Er is één klein landje in die regio waar ik wél zou willen wonen. Er is één democratische oase in een tirannieke woestijn. Er is één land waar je relatief veilig een mening mag hebben en die mening ook mag uitdragen. Er is in die regio maar één land met een functionerend parlement waarin de inwoners van het land ook ‘echt’ vertegenwoordigd zijn. Dat is Israël. Gek genoeg het meest uitgekotste landje dat er in deze regio ligt, maar desalniettemin een toonbeeld van stabiliteit, rust en vreedzaamheid. Dat dat land zo verschrikkelijk uitgekotst wordt is des te vreemder omdat ‘wij’ in Nederland dat land jarenlang als onze grootste vriend hebben beschouwd. Idealistische jongeren gingen van hier massaal naar Israël om daar het land te helpen opbouwen. Om daar van de woestijn weer vruchtbare grond te maken. Het woord ‘Kibboets’ stond voor ‘vrede op aarde’ en een betere wereld. Je was trots als je kon zeggen dat je een jaar in Israël had gewerkt.
Dat is helemaal weg. Israël is de duivel in eigen persoon geworden. De nederzettingen en de (ongelijke) strijd tegen de Palestijnen in geannexeerd gebied en de strijd tegen de Palestijnen in Gaza, wordt Israël mateloos zwaar aangerekend. Joodse mensen hier in Nederland worden zonder meer geassocieerd met Israël.
Ik ben blij dat mijn Auschwitz overlevende joodse omaatje allang dood is. Is er een internationaal complot tegen joden en tegen Israël? Ze wilde er eigenlijk niet in geloven, want ze was socialiste in hart en nieren, maar ze had het er soms wel over. Ik deed dat af als onzin, maar respecteerde wat ze zei, na alles wat ze had meegemaakt. Daarom was ze er stilletjes ook blij mee dat Israël een atoombom had. Enige wraak- en genoegdoeningsgevoelens waren haar niet vreemd; als Israël vernietigd werd, dan zou de hele wereld meegaan. Israël dood, iedereen dood.
(Ik lees net van ‘Wir sind das Volk’-Björn Höcke die het Holocaust monument weg wil hebben uit Berlijn. Ik ben zo blij dat mijn omaatje dat niet meer hoeft mee te maken…)