In de film Julieta van Pedro Almodóvar komt zoveel voorbij dat je zeker weet dat je negentig procent van de film wel gezien hebt, maar niet onthouden kunt. Is dat jammer? Nou nee, want het is ook niet de bedoeling dat je alles onthoudt. Je pikt uit de film wat je voor jouw verhaal over de film kunt gebruiken en de rest vergeet je. Maar alles bij elkaar maakt het de film. Een film om van te smullen. Wat mij betreft is de openingsscene al de moeite waard om kaartjes voor te kopen. De film opent in het rood. Knalrood. Het is rood textiel. Het deed me denken aan de rode gewaden op de doeken van Jan van Eyck. Dit rode textiel blijft een tijd in zicht zonder dat je weet wat het is. Het kunnen gordijnen zijn, het kan van alles zijn. Heel zachtjes beweegt het heen en weer. Plotseling komen er twee handen in beeld met een gestileerd terracottakleurig mannenbeeld dat op tafel wordt gezet. Het rode textiel blijkt de jurk te zijn die hoofdpersoon Julieta aan heeft.
Julieta is een vrouw van middelbare leeftijd die haar spullen aan het inpakken is. Ook dat terracottakleurige beeldje. Ze is een gelukkige vrouw, die vervult van liefde een nieuw leven gaat leiden in Portugal. Ze lijkt de man van haar leven te hebben gevonden. Ze pakt in…en ze gooit spullen weg. Een grote groene enveloppe gooit ze weg. Ze is gelukkig. We zien de vrouw over straat in Madrid lopen en daar komt ze een jonge vrouw tegen. Beatriz, de vroegere hartsvriendin van haar dochter Antia. Vanaf dat moment gaat het verhaal lopen. Julieta pakt haar spullen weer uit en zakt in een depressie. Ze besluit niet meer naar Portugal te gaan. Ze haalt de grote groene enveloppe uit de vuilnisbak. Daarin blijkt een aan stukken gescheurde foto te zitten van haar met haar dochter. De stukjes worden weer aan elkaar geplakt en met deze foto op de achtergrond, beschrijft Julieta, in briefvorm, haar leven voor haar dochter.
Een leven vol schuld en rouw. Een film vol schuld en rouw veroorzaakt door mannen en soms een vrouw. Dat begint met de man in de trein. De trein waar ze ook haar grote liefde zal leren kennen. Als jonge vrouw zit ze te lezen in één van de coupés. Een wat oudere man komt binnen en gaat tegenover haar zitten. Hij verstoort haar leesgenot. Probeert een praatje aan te knopen. Als onregelmatige lezende treinreiziger weet ik hoe vervelend dat is. Ze ontvlucht de man dan ook. Naar de restauratiewagon. Daar zit aan een tafeltje Xoan. Hij zal haar grote liefde worden. Ze zien samen vanuit de trein een groot hert in de nachtelijke sneeuw. Het begin van de liefde tussen die twee. Maar als de trein na een stop weer doorrijdt, springt er een man voor de trein. Het blijkt de wat oudere man te zijn die Julieta’s leesplezier kwam verstoren. Had ze zijn zelfmoord kunnen voorkomen door wel dat praatje met hem te maken?
Ze vormt een gezin met visserman Xoan en samen krijgen ze dochter Antia. Het volgende grote keerpunt in haar leven dient zich aan. Dochter Antia is op kamp. Julieta ontdekt dat man Xoan tijdens haar afwezigheid in bed kruipt bij kunstenares Ava die terracottakleurige beeldjes maakt. Julieta en Xoan gaan met ruzie uit elkaar. Xoan gaat de zee op. Maar het weer slaat om, en manlief verdrinkt. Dat brengt Julieta in een diepe depressie. Ze wordt in die periode door dochter Antia en hartsvriendin Beatriz verzorgt. Julieta wordt door twee actrices gespeeld. Een jonge en een minder jonge actrice. De overgang van de één naar de ander vindt plaats tijdens deze zware depressie. Na het bad drogen dochter en vriendin Julieta af. Ze doen een (rode!) handdoek over het natte hoofd van de jonge Julieta en halen de handdoek af van de oudere Julieta.
Op het moment dat Julieta uit haar depressie weer boven is komen drijven, gaat dochter Antia in retraite. Als Julieta na drie maanden haar dochter gaat ophalen is Antia verdwenen. Ze wil niets meer met haar moeder te maken hebben. Ze verwijt haar moeder dat ze een rol heeft gespeeld bij de dood van haar vader. Vanaf dat moment is de zoektocht en de rouw om Antia een feit geworden…
Ik doe niet aan sterretjes om de kwaliteit aan te geven, maar ik vind het een heerlijke film. Ik weet dat iedereen een ander verhaal uit de film haalt. Daarom is het ook zo’n goede film. Eigenlijk kan je pas een goede analyse van zo’n film maken als je de dvd hebt. Je moet hem op details stil kunnen zetten. Dan zal je zien dat alle details, op wat voor manier dan ook, het verhaal ondersteunen. Ik heb echt genoten. Julieta van Pedro Almodóvar is wat mij betreft echt een aanrader!