Met een vegetariër op vakantie. Dat doen vast niet veel mensen. Zeker geen mensen die net zulke carnivoren zijn als ik. Maar ik doe het al jaren. Met heel veel plezier. Een vakantie zonder mijn vegetariër kan ik me niet voorstellen. Ze is mijn liefde en mijn licht en om haar zet schrijver dezes graag dagelijks zijn koksmuts op om een behoorlijke maaltijd voor ons beiden te bereiden. Ook op vakantie.
Thuis in Nederland is het al best ingewikkeld om een mooie vegetarische maaltijd te eten in een restaurant. In het buitenland is dat vaak nog veel moeilijker. In Frankrijk bijvoorbeeld, toch een land met een geroemde keuken, ontmoette we het culinaire dieptepunt. Achteloos hadden ze een gebakken eitje op een berg sla gemikt en dat zonder blikken of blozen mijn Josien voorgezet. De serveerster bekeek mijn geliefde ook nog eens zwaar minachtend. Nog wel op onze fietstocht naar Santiago. Hoewel we tijdens die reis ook een culinair vegetarisch hoogtepunt beleefden. Dat was vlak na de beklimming van de berg met het ijzeren kruis in Spanje. Mijn God wat was die berg hoog. We beklommen hem met zware slagregen tegen. Drijfnat passeerden we de top en bibberend legden we een steen bij het kruis. We fietsten door en zagen dat er een herberg was. Josien wilde er wel heen; ik niet. Dat kwam omdat ik niet in een stapelbed de nacht wilde doorbrengen met een snurkende onderbuurman. En toen kregen mijn geliefde en ik ruzie. Hele erge ruzie. We wisten beiden van geen wijken. Maar gelukkig begon het weer te regenen en moest ik me gewonnen geven. Dan maar een stapelbed. Zo kwamen we in de herberg met de lekkerste linzensoep van de wereld terecht.
De herbergier zag ons aankomen en wist dat er wat aan ons te verdienen was. In plaats van zeven euro vijftig per bed, bood hij ons een tweepersoonskamer aan voor dertig euro. Een heerlijke kamer. We klaarden compleet op en op onze kamer zoenden we onze ruzie weg. Wat een opluchting allemaal. Doorgaans hebben herbergen alleen maar stapelbedden!
We keerden terug naar de gelagkamer. Zonder ook maar iets te vragen zette de herbergier een soepterrine voor ons neus met de lekkerste linzensoep ooit. Vegetarisch. Dik, maar geen pap. Heerlijk. Toen de hoofdmaaltijd. Geen idee meer wat het was, maar ook zo verschrikkelijk lekker en…met vlees noch vis. We mochten kiezen tussen bino of aqua. Ik geloof niet dat we samen ooit zo eendrachtig hebben zitten schransen als in die herberg.
Zo, jij wilt weten waar die herberg is? Dat ga ik je niet aan je neus hangen. Dan moet je Spanje maar samen met je vegetarische geliefde gaan doorkruisen op weg naar de laatste rustplaats van Sint Jacob. Je komt dan van alles tegen. Onverwacht. Die herberg is voor de vermoeide reiziger en alleen de vermoeide reiziger proeft hoezeer de linzensoep tot de culinaire hoogstandjes van de Spaanse keuken behoort.