Wat mij opvalt in die hele discussie over obesitas is dat men voornamelijk deskundigen aan het woord laat die zelf absoluut geen last hebben van obesitas. Die dus ook zeker niet weten wat diëten met je doen. Deskundigen die de oplossing zeker weten in ‘leefstijl ‘ en zeker niet in ‘pillen’. Daaruit moet wel volgen dat al die dikkerds hun vetlaag aan zichzelf te wijten hebben. Al die papzakken werken ook maar zakken chips naar binnen en dineren bij de snackbar op de hoek. En dan moeten ‘wij’ betalen als al die vetpegels vervelende ziektes oplopen, hoor je het slanke volk morren. Diabetes type twee, bijvoorbeeld, en noem dan met nadruk ‘type twee‘ zodat er geen misverstand kan bestaan over de oorzaak van de ziekte. Hart- en vaatziekten, vetzucht, kanker… jaja die dikzakken zich maar volstoppen met koek en snoep en de maatschappij voor de gevolgen laten opdraaien… je hoort het ze zeggen.
In de Volkskrant van 8 maart komt professor Marcel Canoy aan het woord. Afgaand op de foto die bij het artikel staat, zit er geen grammetje teveel aan de man. Professor op het juiste gewicht heeft praatjes over mensen op een te hoog gewicht. Het voelt allemaal niet zo goed, moet ik zeggen en het voegt ook niet zoveel toe. Het voegt iets toe aan het gevoel dat het allemaal je eigen schuld is. Hij heeft ervoor doorgeleerd en ik niet. Maar toch… Ook de wetenschap kan zich vastgebeten hebben in het verkeerde spoor en misschien is de verbetenheid waarin men de focus alleen op leefstijl legt, wel een valkuil. Ik denk het… Ja, ik ben te dik. Vanaf mijn vijfendertigste krijg ik het te horen. Ik denk dat ik inmiddels elk dieet gevolgd heb, maar wat ik ook doe, ik ben en blijf te dik. Ook heb ik diabetes TYPE 2 ontwikkeld. Onfortuinlijk allemaal. Mijn leven lang heb ik mijn best gedaan om gezond te eten. Ik begrijp wel dat de hooggeleerde heer zegt en denkt dat al die vetpuisten dat zeggen, maar in mijn geval is dat ook echt zo. Heus ik liet me wel eens gaan, maar als ik het vergelijk met anderen, die geen overgewicht hebben gekregen, dan scheelt dat niet zoveel. Alleen gezond voedsel, dus. Vier boterhammen tussen de middag, twee boterhammen als ontbijt. Een bord vol groente… Om de diabetes terug te dringen heb ik tijdenlang vrijwel uitsluitend groente en een klein beetje fruit en wat vlees gegeten en geen boterhammen en geen aardappelen. Magere yoghurt, magere melk; dat soort dingen, maar dun werd ik er niet van. Het hielp ook helemaal niets tegen de oprukkende diabetes…Totdat ik Ozempic ging spuiten.
Medicijnen, dus. (Natuurlijk zat ik daarvoor ook al aan de insuline en de metformine maar insuline en metformine kon ik laten staan.) Ozempic bleek voor mij een wondermiddel. Ik kan echt alles eten en hoef nergens op te letten. Wat een weelde! En ik val nog af ook! Het wondermiddel Ozempic zorgt ervoor dat je niet teveel kúnt eten. Dat er eerder een seintje van de verzadigede spijsverteringskanalen naar mijn brein komt van ‘vol is vol’. Dat seintje krijg ik zonder hulp niet. Waarom zou je zo’n fantastisch medicijn niet met twee handen mogen aanpakken? Leefstijlwijzigingen zijn zeer onplezierig en hebben (bij mij) geen effect. Ik zou zeggen professor Canoy: Ga zelf eens een paar jaar aan de salades en ontzeg je alles wat je lekker vindt.
Misschien dat ik het een andere keer over de bijwerkingen zal hebben van Ozempic…want die zijn er heus wel.