Sommige boeken hebben gewoon pech. Daar is niets aan te doen. Als lezer kan ik mezelf niet gedeeltelijk uitzetten. Ik ben wat ik ben en lees en doe wat ik doe. Ik zou alle boeken objectief willen beoordelen, maar als ik een meer dan fantastische roman heb gelezen dan kan het niet anders dan dat die fantastische roman een deel van de maatstaf is die ik heb voor de volgende roman die ik lees. Ik wil het niet en het zou misschien niet zo moeten zijn, maar het is wel zo. Mijn vorige roman was ‘Het lied van ooievaar en dromedaris’ van Anjet Daanje. Bij die roman vallen vele romans in het niet. Het is niet anders. Objectief gezien is de roman ‘Liefdesinterbellum’ van Ine Boermans best een aardige roman. Had ik het op een ander moment gelezen, dan had ik het zeer waarschijnlijk veel hoger gewaardeerd…denk ik. Nu komt het niet verder dan een wel aardig geschreven tussendoortje.

Ik ben nooit zo gecharmeerd van dronkenmans gelal en afgeven op het ‘klootjesvolk’. Ik wil niet zeggen dat dit de hoofdmoot is van deze roman, maar het schurkt er tegenaan. Ik hou er niet van. Negatief gedrag dat anderen schaadt wordt neergezet als een daad van verzet tegen de gevestigde orde en alleen daarom al helemaal goed. Ik denk dat ik er in mijn leven zelf nogal gebukt onder gegaan heb. Dat even allemaal vooraf…

De moeder van Lot is overleden. Sindsdien zoekt ze troost in vriendjes en drank. De troost lijkt niet op te wegen tegen het verdriet. De hele wereld is tegen d’r. Behalve haar bezopen vriendjes die ze meestal tegen het lijf loopt in ‘fris gedweilde’ café’s. Ze willen seks van d’r en dat geeft ze gul en ze willen drank. Ze heeft los-vaste baantjes waarmee ze nauwelijks genoeg verdiend. Langzamerhand krijgen we in het verloop van de novelle een beetje een beeld van de moeder van de hoofdpersoon. Ze experimenteerde met relaties en was feministe. Het lijkt alsof de hoofdpersoon zich in veel opzichte de mindere vindt van haar moeder.

Nou ja, goed, meer weet ik over dit erg dunne romannetje niet te vertellen. Erg matig…maar misschien heeft de schrijfster gewoon pech doordat ik net die prachtige, diepgravende roman heb gelezen.