Het boekenweekgeschenk lees ik doorgaans even tussendoor. Ik denk dat dat ook min of meer de bedoeling is. Meestal is het best wel een aardig boekje. Deze keer is het geschreven door Hanna Bervoets. Sinds ze geen column meer heeft bij de Volkskrant eigenlijk niets meer van haar gelezen terwijl ik die column altijd met veel plezier las. Doorgaans iets over de top. Dat was haar kracht. Vaak grappig, toch serieus. Lichtvoetig met een ondertoon. In ‘Wat wij zagen’ gaat Bervoets precies in die stijl verder. Het blijkt gewoon haar stijl. Het boekenweekgeschenk is dit jaar meer dan een aardig tussendoortje; het is een aangename verassing en ik heb het met veel plezier gelezen!

De vertelster komt in dienst van een bedrijf dat ongewenste content van een internetplatform verwijdert. Het algoritme van het platform creëert tickets bij verdachte posts. De werknemers – moderators – moeten internetposts die zo’n verdacht ticket hebben gekregen bekijken en ze langs reeksen criteria leggen en bepalen of ze inderdaad weggehaald moeten worden of juist moeten blijven staan. Daarmee is het baan waar je recht in de rioolput van het internet kijkt; de grootste bagger komt langs. Desalniettemin is het bedrijf opgezet als een callcenter waar de werknemers targets van aantallen gemodereerde tickets moeten halen. Hoewel de werknemers het gevoel hebben dat ze als het ware binnen een hechte familie functioneren op de werkvloer, gaat de ellende die ze zien niet in hun koude kleren zitten. Ze drinken en blowen dat het een lieve lust is.

Tegen de achtergrond van dit werk speelt zich een liefdesaffaire af tussen de vertelster en een andere werkneemster – Sigrid – van het bedrijf. Hanna Bervoets beschrijft deze relatie op het pornografische af. Ware het verhaal internetcontent geweest gepost op een forum, dan was het ogenblikkelijk van het platform verwijdert. De seks wordt bijna gebruikt als een verdoving tegen alle leed dat door het modereren veroorzaakt wordt. In die zin vergelijkbaar met de drank en de joints. Veel seks vindt plaats in het kantoor. Ze trekken zich dan met z’n tweeën terug in een rommelhok waar een half gedemonteerd kopieerapparaat staat. De vertelster vingert of beft haar vriendin om vervolgens opgemonterd weer naar de werkvloer terug te keren…

Content op internet bestaat niet alleen uit mensen die bagger spuien of laten zien, ook is het een voedingsbodem voor allerhande rare complottheorieën. Deze theorieën vallen in vruchtbare bodem bij sommige moderatoren. Zo raken sommigen er al snel van overtuigd dat de aarde plat is. Als de complotgedachten via Soros en de joden en holocaustontkenning helemaal afglijdt, komen de vertelster en haar vriendin tegenover elkaar te staan en implodeert de liefde.

Desalniettemin begrijp ik het laatste stukje van het boekje niet helemaal. Vriendin Sigrid blijkt constant nachtmerries te hebben over content die ze heeft moeten zien waarin een meisje zich zelf verminkt en via slinkse weg is ze achter het adres gekomen. In het laatste stukje van het boek staat de vertelster in het huis van het zich verminkende meisje dat zelfmoord zou hebben gepleegd. Is Sigrid verzonnen als masturbatiefantasie en heeft de vertelster zelf nachtmerries over het zich verminkende meisje? Ik weet het niet…dat is een beetje de charme van het boek. Na … en … (want die staan nog op de rol) ga ik zeker de nieuwste verhalenbundel van Hanna Bervoets lezen!