Ik ben op het punt gekomen dat ik in mijn fantasie de leden van het OMT, de virologen en de epidemiologen, met pek en veren besmeur en ze het land uitzet. In mijn fantasie, dus. Niet in het echt. In het echt blijf ik beleefd en zouden ze stuk voor stuk mijn vriend of vriendin kunnen zijn (behalve Jaap van Dissel; net even een té grote gelijkhebberd, denk ik). Dat OMT met al haar deskundigen staat voor mij symbool voor de ellende waarin we nu zitten. Terwijl ik natuurlijk dat virus de schuld moet geven in plaats van de mensen die aangeven hoe we het virus moeten bestrijden. Gisteren werd de avondklok door de rechter afgeschaft en meteen weer door een andere rechter ingesteld. Dat bleek een zware dobber voor mijn brein. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik even het gevoel had van ‘een nieuwe lente, een nieuw geluid’ toen ik las dat de avondklok was geschrapt. Niet dat ik vaak na negenen buiten kom, maar het gevoel… Dat vreselijke beklemmende gevoel dat je nergens heen kunt en nergens heen mag. Gisteren viel dat dus voor een paar uur van me af en ik kan het niet ontkennen…daarna hoopte ik met heel mijn hart dat de rechter de avondklok zou blijven verbieden. Maar nee, dus.

Een domper. Een zware domper op mijn toch al donkere gemoed. Hoewel ik altijd best positief ben, ervaar ik de overheid nu als een te kloppen tegenstander die oneigenlijke middelen in de strijd gooit en ik er helemaal geen verweer tegen heb. Ze komen nu met een avondklok spoedwet voor het geval ze de juridische strijd over de huidige maatregel mochten verliezen. Die avondklok is er en blijft er. En dat doet wat met me… Echt waar. Ik ben geen aansteller. Op de één of andere manier is het idee dat de avondklok afgeschaft wordt een lichtpuntje geworden, voor mij. Dat lichtpuntje lijkt nu gedoofd.

Er zijn een paar duizend mensen doodgegaan en velen zijn doodziek geworden. Mensen zijn werkeloos geraakt of dreigen failliet te gaan. Geen inkomsten meer, maar nog wel uitgaven. Wat loop ik toch te zeuren met mijn best wel redelijke inkomen dat gewoon blijft binnenkomen. Alles kan ik kopen wat ik wil. Dan nog zeuren, ook. Kom op zeg!

Oké, laten we ons weer opheffen en doorgaan. DOORGAAN. (En ophouden met zeuren; de vaccinatie komt er aan… en als iedereen ingeënt is…)