Ik snak naar het einde van de lockdown. Intelligente lockdown of niet, het maakt mij niets uit, als er maar snel een einde aan komt. Ik heb verschrikkelijke last van huidhonger. Niet eens de honger om mensen aan te raken, maar wel om anderen in de ogen kijken en om met anderen samen te werken terwijl je naast elkaar zit. Ik ben een sociaal mens; ik heb menselijk contact nodig. Elektronisch contact, hoe geavanceerd ook, kan bij mij het persoonlijke fysieke contact niet vervangen. Dan heb ik het dus nog even niet over de mensen die mij lief zijn want sjonge wat mis ik ze. Naast de huidhonger mis ik ook alles wat het leven de moeite waard maakt. Bezoek aan concerten, bezoek aan musea, bioscopen, schouwburgen, sportevenementen; allemaal verboden. Soms vraag ik me stilletjes en schuldbewust af, waarom we onszelf dit aandoen (voor die paar oudjes die toch al met één been in het graf staan?). En dan kijk ik naar pubers en jonge volwassenen. Die zijn geprogrammeerd om elkaar op te zoeken en dicht bij elkaar te zijn en te foezelen en te flikflooien. Zij hebben het nog veel moeilijker dan ik, ouwe sok. Mark Rutte volgt het RIVM en het RIVM weet zeker dat sociale afstandelijkheid de oplossing is om uit deze corona pandemie te komen.

Gisterenavond bij Op1 bleek Maurice de Hond er een heel andere visie op na te houden en voor zover ik gisteren kon zien had zelfs (mister social distancing, himself) Ab Osterhaus niet veel argumenten tegen de Honds analyse. Doordat hij anders naar de pandemie kijkt, komt hij ook op andere oplossingen om ervan af te komen. Oplossingen die veel minder gaan om sociale afstandelijkheid maar wel om mondkapjes. Mondkapjes om anderen te beschermen tegen mogelijk jóúw besmettelijkheid omdat je, wellicht zonder dat je dat weet, drager bent van het virus.

Volgens Maurice de Hond hangt de grote verspreiding samen met een zeer bepaalde combinatie van temperatuur en luchtvochtigheid. Als je onder die omstandigheden samenkomt in een afgesloten ruimte, dan komt iedereen in aanraking met het virus en zal iedereen besmet raken, in het geval er minimaal één persoon in die ruimte drager van het virus is. Die combinatie van luchtvochtigheid en temperatuur was aanwezig in een golvende smalle strook over de wereldbol. De strook ging van het Chinese Wuhan naar Teheran in Iran via Turkije Europa in dwars over Lombardije, over Spanje en Frankrijk en België en Nederland naar New York. In landen waar dichtbevolkte sloppenwijken zijn of waar vluchtelingen in kampen hutjemutje op elkaar zitten buiten die smalle strook over de aarde, lijkt het virus nauwelijks te komen.

Als de verspreiding vooral het gevolg is van temperatuur en luchtvochtigheid en het verblijf van groepen mensen in afgesloten ruimtes, dan betekent dat dat we wel nog even concertgebouw, bioscoop en theater uit ons hoofd moeten zetten, maar dat dat een kwestie van tijd is. Als temperatuur en luchtvochtigheid veranderen – en dat gebeurt – dan dooft het virus vanzelf uit en krijgen microbiologen de tijd om snel verder te zoeken naar een vaccin voordat de omstandigheden voor het virus weer gunstiger worden. Mondkapjes zijn, in de gewone dagelijkse omgang, totdat het virus uitdooft, voldoende.

Dan de oudjes in de verzorgingstehuizen. Het virus wordt volgens Maurice de Hond via luchtcirculatiesystemen verspreid. Als één iemand besmet is in een verzorgingstehuis, dan raakt iedereen besmet. De besmetting van mens op mens is relatief gezien niet zo relevant; airco wel. Oplossing: Zet de airco uit en de ramen open…

Als dat toch allemaal eens waar was…wat zou ik dat graag willen!