Ze doen er alles aan om ons goed met elkaar te laten samenwerken, tegenwoordig. Dus kregen we op het werk allemaal een lange vragenlijst in te vullen en daaruit werden conclusies getrokken over wat je drijft en met wie je goed en graag kunt samenwerken. En met wie je probleempjes krijgt, dus. Dat alles werd uitgedrukt in kleuren. Collega T. bijvoorbeeld, die van niet-lullen-maar-poetsen is en graag heel erg direct is en best af en toe een beetje bot, werd gekenmerkt als knalrood. Hem maakte we voorzitter van onze vele overlegjes en sindsdien waren de vergaderingen heerlijk efficiënt. Om maar eens iets te noemen. Er was ook een kleur voor de wereldverbeteraar. Ik dacht dat dat turquoise was. Daarop scoorde niet veel mensen in ons team erg hoog. Ik een beetje. Niet zo gek als socialist. Hoort er een beetje bij. Had mijn geliefde J. echter meegedaan, dan weet ik dat we een hard turquoise iemand hadden gehad. Mijn liefje is wereldverbeteraar op en top. Daarom zat ik laatst in mijn uppie in Athene; zij wilde niet vliegen terwijl mijn nieuwsgierigheid naar verre oorden mijn vliegschaamte met zekere regelmaat overstemd. Want, natuurlijk maak ik me ook erg druk over het milieu en vind ik dat vliegen minder moet. Maar aan de andere kant zou ik zo verschrikkelijk graag door Kyoto willen lopen, zou ik zo graag de klaagmuur willen aanraken, zou ik zo graag Timesquare met eigen ogen willen zien of over de grote muur willen wandelen. Het idee dat De Grote Muur voor mij alleen maar een chinees restaurant om de hoek blijft, vind ik haast onverdraaglijk. We zullen dus een evenwicht moeten zien te vinden.
Begin april heb ik een vakantiehuisje in Berlijn geboekt. Ik hoefde gelukkig geen discussie te voeren over al of niet vliegen; Berlijn is goed bereikbaar. Geen discussie…dus. Nou mooi wel…DUS. Berlijn is een goede reden om de trein te nemen in plaats van de auto vindt mijn tederbeminde J. Meteen dreef er een zwart wolkje boven mijn lekkere trip naar Berlijn. Koffers slepen. Niet alles mee kunnen nemen wat je wilt. Treinkaartjes kopen. De trein halen. Gaat er wel openbaar vervoer naar die uithoek van Berlijn? Allemaal dingen die ik me niet dacht te hoeven afvragen. En…is de trein niet veel duurder dan die paar tanks benzine die je nodig hebt om heen en weer te rijden? En dan nog de reistijd… Ik opperde meteen mijn laatste twee argumenten want qua milieu had ik natuurlijk geen poot om op te staan; autorijden is veel milieuonvriendelijker dan op de trein stappen. Bijna per omgaande WhatsAppte ze me alle berekeningen terug waaruit bleek dat de trein ietsje goedkoper was dan autorijden en dat het ietsje meer reistijd kostte. ‘Maar’, appte ze: ’Dan kunnen we heerlijk onderweg van alles doen en komen we helemaal ontspannen aan.’ Wat had deze jongen toen nog voor argumenten? Niets dus.
Ik word er wel wat dwars van, van al dat wereldverbeteren van d’r. Vanochtend kon ik het niet laten en was ik mijn eenzaamheid tijdens de maaltijden in Athene vergeten. Een lekker vliegreisje naar Marrakesh? Ik wil wel eens een Arabisch land zien. Die markt die ’s avonds spontaan verandert in één groot vreetfestijn. Van die sfeer wil ik graag eens proeven en me de hapjes lekker laten smaken. Of wellicht Sint Petersburg. Ronddwalen in de Hermitage. Of Jeruzalem en Tel Aviv. Warschau misschien. Allemaal leuke uitstapjes. Nieuwe dingen beleven. Nieuwe dingen zien. Ik verlang er zo naar. Dan maar in mijn eentje…Wat hoop ik dat ze de vliegtuigen binnenkort op duurzame energie kunnen laten vliegen. Wat hoop ik daar verschrikkelijk op! Dan wil mijn liefste J. met me mee. Samen is toch echt het leukste. Als ik alleen ga, dan voel ik me ook nog eens een heel erg stout jongetje…