Het is heel erg lang geleden dat ik niet de menukaart scande om te kijken of er voldoende vegetarische mogelijkheden waren in het restaurant. Eigenlijk geen idee of het restaurant waar ik gisterenavond at vegetarische gerechten serveerde. Ja, salades. Maar verder? Ik weet het niet. Dat is dan ook precies het enige voordeel om zonder J. uit eten te gaan. Overal hebben ze alles wat mijn tong en mond en maag verlangt en ik hoef geen rekening te houden met mijn liefde. Heerlijk. Fantastisch! Meet het maar breed uit, want veel andere voordelen zijn er niet. Maar misschien ligt het toch ook aan mezelf. Denk ik dat andere mensen denken dat ik zielig ben zo zonder partner. Nee, heus niet. Zo zielig voel ik me niet en wat andere mensen van me denken, kan me niet zo heel veel schelen. Wat ik verschrikkelijk mis is gezamenlijke plannen en gezamenlijke ervaringen. Dat je dat kunt delen. Dat je samen voorpret hebt en lekker kunt na genieten. Nu moet ik dat alleen doen. Ook leuk, maar wel even wennen. Maar vooral uit eten gaan; dat valt niet mee.

Wat een overwinning moest ik gisteren halen. Zal ik toch maar niet even wat verse pasta uit de supermarkt halen en een gebraden kip of een stuk kant en klaar moussaka. Dan hoeft er heel veel niet. Maar ik wilde het juist toch. Ik was zo verschrikkelijk moe na onze fiets- en wandeltocht en het uurtje tijdsverschil en het nog even lekker zwerven door de stad. Ik had me voorgenomen om in de buurt van het Monasterikiplein te gaan eten en daar wilde ik mezelf aan houden. Maar jongens wat was de verleiding groot om thuis te blijven. Dus stapte ik op de metro naar het station op dat beroemde plein. Het was inmiddels al donker geworden en de Akropolis was prachtig verlicht. Ik stond er ademloos naar te kijken. En foto’s te maken natuurlijk; dat soort prachtige plaatjes wil je zelf vastleggen. Duizenden plaatjes op internet met zo ongeveer dezelfde afbeelding als die jij op het schermpje van je mobieltje ziet, maar het gaat juist om die ene die jij gemaakt hebt. Als ultiem bewijs dat jij het echt gezien hebt. Na nog wat ronddwalen langs de restaurantjes die er in de buurt gevestigd zijn, uiteindelijk de eerste de beste genomen, en dat was goed.

Of ik op businessreis was, vroeg de ober. Nee, man, deze jongen is alleen op pad. Deze jongen is soms zijn eigen gezelschap en dan laat hij zijn vrouwelijke evenknie thuis. Dat was dus even een slikmomentje. Ik kon op de een of andere manier niet trots zeggen dat ik lekker alleen op stap was. Intussen ging er een Italiaans echtpaar vlak naast mij zitten. Over het dipsausje dat bij het voorafbrood werd gegeven meteen de vraag of er knoflook in zat want zijn vrouw kon dat niet verdragen. Grote tieten, strak geconserveerde billen en weggeplamuurde oneffenheden. Nuffig wuifde ze bevestigend. De ober haalde het bakje dip weer weg. En toen kregen man en vrouw in rap Italiaans ruzie…denk ik.

Ondertussen kwam ik over mijn eenzamigheid heen want het bandje begon te spelen. Vrij hard. Mijn lief zou dat wellicht niet fijn gevonden hebben. Maar misschien ook wel. Waarom zou ik me er druk over maken? Ik ben alleen. De muziek is erg Grieks. Een heerlijke salade wordt opgediend. Daarna een bord met inktvis, gamba’s en mosselen. En toen was mijn buikje vol. De aardige toegift (ijs met een likeurtje) moest ik weigeren. Nou vooruit, een teugje likeur…