Vierendertig jaar geleden zaten Josien en ik samen met Hetty en Sonja (en haar vriend met fototoestel) om kwart voor negen in het West-Indisch huis; de trouwlocatie van dat moment. Ondanks dat het huwelijk mij niets zei, was ik op van de zenuwen. Samenwonen bevestigde onze liefde; trouwen deden we om een behoorlijke woning te kunnen krijgen. Josien en ik hadden afgesproken dat we onze trouwdatum niet zouden vieren en niet zouden onthouden; onze dag om te herinneren zou de de dag worden dat we gingen samenwonen.

Ach, voornemens… Ze komen en ze gaan. Aan het ene kan je je wel houden, het andere vervaagt. Gingen we in 1984 op 13 april of 13 mei samenwonen? Ik weet het niet meer. Dat we op 11 september 1984 getrouwd zijn, dat staat vast; dat staat opgetekend. Officieel.

Dagelijks fiets ik langs het West-Indisch huis. Dagelijks zie ik ons daar weer zitten. Wat een fantastische herinnering! De herinnering aan het startpunt van een heerlijke tijd waar, naar het zich laat aanzien, voorlopig geen eind aan komt.

Ik ga er verder niets over zeggen, over die liefde van ons. Dat is iets tussen Josien en mij. Bovendien…je vervalt zo snel in clichés.