Alles krijgt hier een laatste keer. In dit huis, waar we nu wonen. En helemaal zonder nostalgie. Juist met verlangen. We hopen dat het de laatste keer is. Ik heb me een paar keer tot mijn grote spijt vergist; dan was het niet de laatste keer, maar volgde er nog één. Een lente, bijvoorbeeld en een zomer. Ja zelfs een winter bleek niet de laatste. De schoorsteenveger had ik pocherig verteld dat zijn werk nutteloos was omdat de kachel in dit huis toch niet meer aanging. En kijk ons nou: Kleumend rond diezelfde centrale verwarming omdat de verhuizing keer op keer werd uitgesteld. Inderdaad, het eerste project dat eerder af is dan gepland moet nog geboren worden. Het project van de renovatie van onze woning was gewoon geen uitzondering.
Vandaag komen alle kinderen bij ons. Het laatste Sinterklaasfeest in dit huis. Ik durf het nu te zeggen. Niemand kan meer terug. Alleen als ons mooie huis in zou storten; of als er een ramp gebeurd die zijn weerga niet kent, zal het anders gaan, maar volgende week komen wij – Josien en ik – in het bezit van een stel sleutels van onze vernieuwbouwde en gerestaureerde woning. We kunnen haast niet wachten! De woningbouwvereniging kan ook moeilijk meer terug, want de schilder en de vloerbedekking zijn besteld.
Natuurlijk konden we zaterdag ons geduld niet bedwingen en gingen we naar het museum. Daar konden we, achterom, een kijkje nemen in ons huis. Maar Josien en ik zijn niet koelbloedig. De tuindeuren waren open, dus wat lette ons. Goed, we zijn wel ons huis ingestapt en we zijn door de huiskamer naar de gang gelopen. We hebben aan de trap gevoeld en geconstateerd dat de lijmresten van de vloerbedekking van onze voorgangers waren verwijderd en we dus weer een mooie trap kregen. Maar we waren zo zenuwachtig door deze illegale daad, dat we niet de tijd namen om echt goed rond te kijken. Josien en ik zijn te gezagsgetrouw opgevoed. We zijn veel te bang om iets te doen wat niet mag. En neem nou ons geval: Wie vindt er nou dat we niet in ons eigen bijna affe huis een kijkje mogen nemen? We hadden best de bovenverdieping mogen bekijken en we hadden best meetlinten mogen meenemen om de ramen op te meten zodat we ook gordijnen konden bestellen. Maar dat deden we niet. We slopen de huiskamer in en keken vluchtig rond. Daarna snel doorgelopen naar de gang. Even kijken en voelen aan de trap. Oh, dat wordt weer een mooie trap. En Jee, wat wordt die hal mooi groot nu die kast is weggehaald. Daarna een kijkje in de keuken. Oh, die is nog niet geïnstalleerd. Dan hebben we niets meer te zoeken in ons nieuwe oude huis en…weg waren we weer. Vol adrenaline, want jongens wat voelden we ons illegaal en bijna betrapt.
Arme wij. Arme oude, gezagsgetrouwe wij. Met ons, zenuwachtige oudjes, valt de oorlog niet meer te winnen. Wat boeit het een ander of wij een kijkje in ons eigen huis nemen. Ja, maar we hebben de sleutels nog niet. Nou en! Kan jou het bommen. Hadden ze de boel maar goed moeten afsluiten!
Vandaag, en dat weten we echt zeker, het laatste Sinterklaasfeest in dit huis. De jongens komen bij ons eten. Heerlijk!