Er zijn landen waar ooit oorlog is gevoerd. Die oorlog bleek tevens de geboorte van het welvarende land dat het nu is. Er zijn ook landen waar het ooit vrede was maar toen het land een staat wilde vormen brak er een oorlog uit die nooit meer ophield. Een oorlog waarvan je je soms afvraagt waar ze de mensen vandaan halen om hem te voeren, want zoveel doden kan geen land of volk lijden. Een mislukt land, zou je kunnen zeggen. Soms komt er na een lange bloedige strijd een partij bovendrijven. Dat regime is zo doortrokken van het bevochten eigen gelijk en zo bezig met het behouden van de macht dat het al snel terreur uitoefent op de eigen bevolking of zo dreigend is naar andere staten, dat het regime snel weer omver geworpen wordt. Daarna weer een nieuwe strijd van jaren om de volgende bovenliggende partij aan de macht te helpen. Zo’n land is Afghanistan. Een mislukt land.
Niet alleen een mislukt land. Ook een land met een mislukte cultuur. Door oorlog en geweld is er voor de bevolking al weinig tijd geweest voor scholing. Het aantal mensen met iets van een opleiding is behoorlijk beperkt. In de streken waar elementair onderwijs wel mogelijk is en de lokale bevolking het voor het zeggen heeft, gaan de meisjes niet naar school omdat men vindt dat vrouwen minderwaardig zijn. Daarom worden ze op jonge leeftijd met liefde verkocht en vervolgens verkracht. Afghanistan is geen land waar je als meisje geboren wil worden. Ook als jongetje trouwens niet. Hoogstens als Johnnie Rambo. Maar wie wordt er als ijzervreter geboren? Afghanistan heeft niet alleen de cultuur en de mensen tegen, ook het land zelf lijkt niet veel soeps. Voor zover ik er iets van weet is het een rotsig droog deel van de aarde waar vooral papavers goed groeien. Sadet Karabulut schrijft in Trouw op 7 september dat de westerse wereld moet stoppen om daar een zinloze oorlog te voeren. Ik ben het met haar eens. Ik zeg het niet snel, maar ik denk dat de westerse wereld Afghanistan aan haar lot over moet laten. Er is één zekerheid als het westen zich volledig terugtrekt: De Afghaanse oorlog gaat gewoon door. Het verschil is dat er dan een partij minder is in de strijd. Een partij die er eigenlijk niets te zoeken heeft. Een partij die voor een groot deel uit humanitaire overwegingen meedeed aan de strijd. Om te zorgen dat er in een deel van het land geen oorlog woedt. Dat de kinderen daar naar school kunnen. Inclusief de meisjes.
Een aan zijn lot overgelaten Afghanistan leidt mensen op die de Afghaanse oorlog exporteren naar andere landen. Daarom…een muur eromheen. Laten we Afghanistan opgeven. Richt ons op de landen waar we wel wat kunnen betekenen. Muur erom en vergeten…
Wat een puinhoop!