Ik kreeg gisteren een uitnodiging van de PvdA om in een café te gaan kijken naar zomergasten. Burgemeester Eberhard van der Laan was de gast. “De PvdA Amsterdam is ontzettend trots op ‘onze’ burgervader” stond in de uitnodiging. Ik ging niet. Ik weet het niet, maar ik heb wat tegen persoonsverheerlijking en ik heb ook al wat tegen tv kijken in de kroeg en emoties met een groep delen vind ik ook al niet fijn. Kortom ik ben best wel een beetje saai. Maar gisterenavond zaten Josien en ik wel aan de buis gekluisterd. Van der Laan kan niet meer stuk bij ons nadat hij Josien persoonlijk een pluim had gegeven in zijn bedankbrief. Om de kracht van taal te laten voelen had Josien haar analfabetenklas voorgesteld om de burgemeester te bedanken voor het mogelijk maken van de cursus die ze volgden en om hem een hart onder de riem te steken bij zijn ziekte. Haar cursisten waren meteen wild enthousiast en schreven in zo sierlijk mogelijke letters hun goede wensen voor de burgemeester. Toen hij ook nog echt antwoordde, kon hun geluk niet op. Dat was honderd procent meer dan ze hadden verwacht. De brief werd gekopieerd en in menig gezin ingelijst en aan de muur gehangen. Die burgemeester van ons! En Josien? Die voelde zich dan weer ongemakkelijk en dan weer trots. Zoals dat gaat bij mensen die onverwacht een pluim krijgen van een belangrijk persoon.
Gisterenavond zagen we een bewogen burgemeester en een verliefde Janine Abbring. Daarin niets verwijtends maar ik constateer het wel. Ik denk dat het moeilijk is om iemand die zo begeesterd is door zijn werk en zo veel tot stand weet te brengen en aan de andere kant zo verschrikkelijk ziek is, kritisch te benaderen. Bovendien was Van der Laan buitengewoon charmant. Maar toch moest ik ook denken aan een andere Van der Laan. De Van der laan van: ‘Van der Laan je pikt mijn baan’. Een kreet die op menig raam op de Wallen hangt.
Burgemeester van der Laan en wethouder Lodewijk Asscher constateerden dat het mooiste en oudste stukje Amsterdam, de Wallen, in handen was gevallen van pooiers, drugshandelaren en seksslavinnenhouders. Ze zagen dat het mooiste deel van de stad werd ontsierd door criminelen en menselijk leed waar men toen nauwelijks oog voor had. Er werd een stevig beleid ingezet om ook dit deel van de stad weer leefbaar te krijgen. Dat riep veel weerstand op want ‘de Wallen moesten de Wallen blijven’. En…hoeren horen daar nu eenmaal thuis. En Asscher antwoordde dat op een gemiddelde kroket tien keer zoveel toezicht was als op die Oost-Europese vrouw die (vaak gedwongen) mannen bevredigde. Daarom kocht de gemeente hoerententen op om ze een andere bestemming te geven. Dat opkopen maakte een louche persoon schathemeltje rijk en de vraag was of een gemeente de portemonnee van een crimineel moet spekken.
Van der Laan werd daarover geïnterviewd en ook best wel ter verantwoording geroepen. Ik heb de goede man zelden zo kwaad zien worden op een journalist.
Maar gisteren niet. Gisteren was Van der Laan charmant en bevlogen. En dat hij een traan wegpinkte bij Appie Nouri pleitte alleen maar voor hem.