Het Genhoes en heer Halewijn

Ik hield ervan. Ik was er gek op. Allemaal jongeren van je eigen leeftijd en dan een week samen; hartstikke leuk. ’s Avonds discussiëren over hoe het verder moet met Moeder Aarde en wat jij daaraan kan bijdragen en overdag werken in de natuur. Ik hield vooral van werken in de natuur: Legakkers vrijmaken, hooien, bosvorming op de heide voorkomen. Dat soort dingen.

Het Genhoes in de steigers…onschuldig?

Om het kamp voor te bereiden kwamen wij al op vrijdag aan terwijl de andere deelnemers pas op maandag zouden arriveren. We hadden met z’n tienen afgesproken op station Schin op Geul. Samen zouden we dan naar het Genhoes wandelen. Daar zou de kampplek zijn. Ik kende het al. Ik was er een keer geweest toen William Halewijn er nog zat. Hij had van het kasteeltje een museum gemaakt voor zijn eigen schilderijen. Veel Arabische taferelen. Ik kan me de schilder nog zo voor de geest halen, want hij verkocht de kaartjes. Hij vertelde ons dat de beruchte middeleeuwse Heer Halewijn één van zijn voorvaderen was. De ridder die jonge meiden lokte… en die meiden kwamen nooit weerom. De anderen zei dat Genhoes en Heer Halewijn helemaal niets. Pas toen we over de slotgrachtbrug liepen drong het besef door dat we in een echt kasteel zouden verblijven. Compleet met slotgracht en met massieve toren die geen tegenspraak duldde.

Eén van mijn kampgenoten was een meisje van mijn leeftijd met het liefste gezicht dat ik ooit gezien had. Haar blozende gezicht werd omkranst door glanzende zwarte krullen. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Waar zij liep daar wilde ik naast lopen en waar zij sliep, daar wilde ik naast slapen. Ze zou die week mijn absolute hoogtepunt worden zonder dat ze het zelf doorhad. Daar had ik later nog spijt en verdriet van, want… had ze het maar door gehad, had ze er maar van geweten. Waar we allemaal niets van wisten, was dat het in kasteel Genhoes spookte. Dat besef begon tot ons door te dringen toen we een avondwandeling maakten. We liepen terug van het nabijgelegen kasteel Schaloen. De oprit van het Genhoes voert langs een kerkje met kerkhof. Net toen we er voorbij liepen sloeg de klok twaalf. In onze ooghoeken zagen we eerst ‘iets’ bij het kerktorentje meteen gevolgd door ‘iets’ uit de toren van het kasteel. Wat het was? Het was ‘iets’! Met z’n tienen hadden we tegelijkertijd kippenvel. Terwijl we niet precies wisten wat we zagen.

In één van de zalen hadden we onze matjes gelegd. We lagen met z’n tienen naast elkaar. Waarschijnlijk had ik behoorlijk gemanipuleerd want ik lag naast haar… Onhoorbaar snufte ik haar geur op (bosviooltjes?) en luisterde ik of ik haar hoorde ademen. Wat een heerlijkheid! Ik zweefde langzaam naar de zevende hemel terwijl ik alles deed om haar, verboden vrucht, niet aan te raken. Maar toen die harde kreet. Een gil. Hij galmde door de toren. Een heerlijk lijf strak tegen me aan. Een arm over me heen. Ik vergat de kreet maar voelde…heaven… Met z’n tienen krabbelden we rechtop. Wat was dat? Het was ‘iets’!

Gisteren waren we bij het Genhoes. Samen met mijn ‘echte’ lief. Het ziet er zo onschuldig uit. In de steigers… maar ondertussen… Het schijnt dat er weer een schilder woont. Geen idee hoe hij heet. Blauwbaard?

6 gedachten over “Het Genhoes en heer Halewijn”

  1. Het kasteel en William Halewijn kan ik me nog goed herinneren. Ik was daar tijdens een kamp begin jaren ’70 dat door leiding van een Eindhovense Scoutinggroep was georganiseerd in Berg en Terblijt. Een uitstapje naar kasteel Genhoes met rondleiding door Halewijn zelf hoorde erbij inclusief een voordracht van de eerste verzen van het middeleeuws Halewijnslied…
    In de voormalige kerkers stond iets op de muur geschreven. Volgens Halewijn met bloed. Ik herinner zoiets als: “Oh dag der dagen dat ik zijn ogen zag”… hetgeen ging over de dag dat een gevangene voor het eerst de beul ontmoette die hem zou martelen.

    Ja, mijn verhaal sluit naadloos aan bij bovenstaand verhaal….

  2. Mijn moeder Christine Esser is een hele goede vriendin van William en logeerde vaak in het kasteel van Hallewijn. Mijn moeder ging vaak naar het kasteel met haar vriendin, tante Edith, een nichtje van William. Ik, mijn zus ( ook kustenares ) zijn ook bij hem in zijn kasteel geweest. Mijn moeder heeft ook gesigneerde werken van William daarnaast heb ik ook nog foto’s van hen en onze bezoeken bij/ met William.

    1. Dank voor je leuke en interessante reactie. Dat jullie op bezoek gingen op het kasteel het Genhoes moet verschrikkelijk lang geleden zijn. Het kamp waar ik over schrijf is inmiddels 45 jaar geleden. Zo’n 50 jaar geleden woonde Halewijn nog zelf in het kasteel en heb ik, als jongetje, zijn schilderijen bewondert. Zijn werk is me goed bijgebleven. Wellicht omdat ik het koppelde aan het natuurbeschermingskamp waar ik over schreef. Ik kan me veel Arabische voorstellingen herinneren.

  3. Als meisje van 12/13 jaar, werd ik met mijn ouders na een dagreisje naar Valkenburg , door de bus naar kasteel Genhoes gebracht voor een bezichtiging van de schilderijen van William Halewijn. Ik was onder de indruk van de schilderijen. En wel het meest van Leila het meisje van Jeruzalem, dat je met haar ogen volgde. Ik heb toen hard gespaard en de reproductie daarvan kunnen kopen. Hij heeft nog jaren op mijn slaapkamer gehangen.

    1. Beste Marijke,

      Wat een leuk verhaal!!! Dank voor je reactie. Dit specifieke schilderij kon ik me niet herinneren maar toen ik een afbeelding zocht, zag ik dat het wel helemaal in de stijl paste van Halewijn. Ik vond het op http://www.kunstveiling.nl en zag dat het afgelopen januari in de veiling is geweest! https://www.kunstveiling.nl/items/william-halewijn-leila-meisje-jeruzalem/460514. Waarschijnlijk wist je dat niet…wie weet had je dan wel meegeboden en had je nu het origineel in huis gehad!

      Met vriendelijke groet,
      Frits de Klerk

Laat een antwoord achter aan Mahdi Vrielink Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *