Je moet het van mij geloven, ik ben een empathisch mens. Ik trek me het leed van de wereld aan. Ik gun iedereen het leven zoals ik leef. Echt waar. Ik wil best geld inleveren om ervoor te zorgen dat anderen een hogere levensstandaard krijgen. Zo denk ik erover met betrekking tot mijn buren. Zo denk ik erover met betrekking tot mensen in verre landen. Ik geef waar ik kan. En als ik het eens vergeet, dan is er nog mijn Josien; en die is nog wat gevoeliger voor de lijdende medemens dan ik.

Maar er is in mij toch ook wat verandert. Dat kwam door een documentaire. Er heerste honger en gebrek in een land ergens in Afrika. Mensen hadden behoefte aan alles. Ondervoeding was doodsoorzaak numero uno. Er werd een vrachtwagen met hulpgoederen op weg gestuurd. In de vrachtwagen ook een filmer die de hele rit vastlegde. Er woedde een afgrijselijke oorlog in het land waar de reis doorheen ging. Men bestreed elkaar op leven en dood, terwijl er wel wat beters te doen was in dat land, zou je zeggen. De oorlog zorgde ervoor dat er op de grote weg overal checkpoints waren. Soldaten van de ene of de andere groep controleerde iedereen die passeerde. Of het échte soldaten waren, en of ze tot één van de elkaar te bestrijden groepen behoorden, geen idee. De situatie was zo chaotisch in het land dat iedereen met een wapen en een beetje doodsverachting een eigen checkpoint op kon richten.  Niet alleen werd er op zo’n checkpoint gecontroleerd of er geen wapens voor de vijand (het vorige en het volgende checkpoint, dus) inzaten, maar ook moest overal ‘tol’ betaald worden. Enkele van de dozen bedoeld als hulp voor de hongerende mensen, moest worden afgegeven. Gevolg was dat de vrachtwagen leeggeroofd aankwam in het hongerende gebied. Dat heeft bij mij grote vraagtekens gezet bij het geven van hulp aan hulpbehoevenden in een door oorlog geteisterd gebied. In mijn ogen geef je daarmee voedsel aan de strijdende partijen. Ze kunnen daarmee hun strijd voortzetten en de bevolking langer laten lijden. Mijn hulp zorgt ervoor dat er daar langer geleden wordt. Dat wil ik niet!

Op dit moment is er een Rode Kruis actie gaande. Giro 555. De actie is bedoeld voor:

• Jemen: Er woedt daar een verschrikkelijke oorlog. Sjiieten tegen Soennieten. De beelden van de Saoedische bombardementen op burgerdoelen zitten op mijn netvlies.
• Zuid-Soedan: Een rampzalig nieuw land. Richtte de strijd zich eerst tegen Noord-Soedan, nu heeft het leger zich tegen de eigen bevolking gekeerd.
• Somalie: Een verscheurd land waarbij de stukjes land zijn verdeeld over warlords. Een land dat gebukt gaat onder criminelen en godsdienstwaanzinnigen. Vluchtelingen uit Somalië worden sowieso erkend.
• Ethiopie/Eritrea: Dat door oorlog verscheurde land loopt leeg naar Europa. De strijd die altijd tegen elkaar was, heeft zich nu op de eigen bevolking gericht. Ook uit deze landen worden alle vluchtelingen zo’n beetje automatisch erkend.
• Noordoost Nigeria: Daar zorgt de beweging van godsdienstfanatici Boko Haram voor dood en verderf.

Giro 555. Wat moet ik doen? Ik wil echt niet dat mensen sterven van de honger. Echt niet. Maar strijdende partijen voeden die de ellende laten voortduren, wil ik ook niet. Moeilijk!!!