Ik ben een loser, dat is wel duidelijk. Ik zelf misschien niet zozeer, maar wel mijn partij. Mijn partij is keihard afgestraft, zoals Marianne Thieme het zo fijnzinnig uitdrukt. En dat is ook wel zo, want er is weinig over van die trotse en grote Partij van der Arbeid. Vrijwel niets. Eerst werden we weggevaagd uit de gemeentepolitiek en nu ook uit de landelijke. Ondanks de enorme winst van Groen Links, heeft links Nederland in zijn totaliteit enorm verloren. Als ik de cijfers zie, dan schrik ik want zo verschrikkelijk veel zetels verliezen dat is echt ongekend.

Ik merk dat ik best twijfel. Ik heb voor de PvdA gestemd, maar dat ging niet helemaal van harte. Ik heb me een aantal keren afgevraagd of ik er wel goed aan deed. Andere partijen zijn ook niet slecht en vul ik de kieswijzer of een andere stemhulp in, dan eindigt de PvdA zelden op de bovenste plek. Ik ben eigenlijk veel linkser dan de PvdA. Groen Links staat altijd bovenaan terwijl ik toch altijd op mijn eigen partij stem. Hoe ga ik daarmee om? Ik denk altijd dat de PvdA ook een sterke rechtse vleugel moet hebben. Dat houdt de partij met beide benen op de grond. Dat is de reden waarom de PvdA altijd makkelijk kan besturen; ze vertegenwoordigen een brede achterban. Dat trekt bovendien erg talentvolle mensen aan. Maar toch heb ik er een aantal keer aan getwijfeld en me afgevraagd of ik niet deze keer met mijn gevoel moest stemmen. Helemaal toen bekende partijleden in het openbaar zeiden te gaan stemmen op een andere partij. Als zij dat doen, waarom ik dan niet? Ella Vogelaar bijvoorbeeld. Toch heb ik nu geen spijt; weglopen als het moeilijk is, geeft mij een heel slecht gevoel.

Heeft de Partij van de Arbeid zo verloren omdat ze een puur rechts beleid hebben uitgevoerd? Dat wordt vaak gezegd. Wellicht is dat ook waar. Er zijn heel veel kosten voor mensen bijgekomen. In de zorg bijvoorbeeld. We dreigden failliet te gaan aan de zorgkosten. Daarom moest er iets veranderd worden. Men probeerde die stijl stijgende lijn van de oplopende zorgkosten af te vlakken door mensen meer te laten betalen. Niet alleen de verzekering dat je geholpen werd als dat nodig is, werd duurder, maar ook als je van de zorg gebruik maakt. Het eigen risico werd enorm verhoogd. Die verhoogde zorgkosten voor de mensen werd nog hoger doordat op tal van terreinen bezuinigingen doorgevoerd werden. Dat pakte vooral voor de traditionele achterban van de PvdA heel zwaar uit. Ik als rijke patser heb daar helemaal geen last van. Ik zie het niet; ik voel het niet; ik lig er niet wakker van. Dat is zuur om te constateren. Ik zie vooral dat Nederland de economische crisis te boven is gekomen en dat vind ik een hele prestatie. Ten koste van wat, daar heb ik te weinig oog voor gehad.

PvdA minister Asscher heeft wetten ingevoerd die werkend Nederland meer kwaad dan goed deden. Bovendien werd minister Asscher de lijsttrekker van de PvdA die enthousiast probeerde te vertellen dat wat hijzelf had gedaan in de toekomst heel anders moest. Dat is niet uit te leggen en niet te begrijpen. De PvdA heeft er fout aan gedaan om lijsttrekkersverkiezingen te houden. Juist om de spagaat te voorkomen waar Lodewijk Asscher in terecht kwam, bleef Diederik Samsom in de tweede kamer. Juist om de PvdA haar eigen gezicht te geven. Met die lijsttrekker verkiezing werd dit voordeel onderuit gehaald. Ik zelf ben er net zo hard ingestonken toen ik op Asscher stemde. Die verkiezingen hadden er niet moeten zijn. Misschien is dat wel de grootste fout van de PvdA,