Pas na het tellen van mijn zegeningen lukt het me om mijn kop weer boven water te krijgen als ik ’s ochtends wakker word. Op het ogenblik is het hopeloos. Ik begrijp niet waarom mijn werk zoveel invloed kan hebben op mijn leven. Juist op de momenten dat ik op mijn onschuldigst ben – als ik slaap – komt alle ellende op me af van de komende reorganisatie. Terwijl ik het al een keer heb meegemaakt. Ik heb het al twee keer meegemaakt. Maar nu raakt het me dieper. Het is lang van tevoren aangekondigd met als gevolg dat ik me inmiddels al maanden voel bungelen. Een ander verschil met vorige keren is dat men je het gevoel geeft dat je er iets aan kunt veranderen. Als je goed uit de bus komt tijdens een bepaald gesprek, dan zou je mogen blijven, anders vlieg je eruit. In vorige rondes, bij andere werkgevers vloog je er gewoon uit of niet. Klaar. Zonder dat je daar iets aan kon veranderen.

De hele bliksemse zooi landt tijdens mijn slaap bovenop me. Het boort zich een weg door mijn hoofd naar mijn maag en daar legt het zich als een baksteen neer. Gevolg is dat ik met hoofd- en maagpijn wakker wordt, en dat er een grote doem op mij drukt. Terwijl werk maar werk is en mijn vangnet uiteindelijk een zachtverend warm bed. Maar dat besef ik dus niet op het moment dat ik wakker word. Ik begin met het verdragen van de pijn en het verjagen van de doem. Dat kost zoveel energie!

Gelukkig is er nu de video van Lubach waarin Nederland wordt aangeprezen voor Trump. Heel erg sterk. Het maakt Lubachs drammerige, gelijkhebberige uitzending over inenten weer helemaal goed bij me. Ik heb de video alweer een paar keer bekeken. Echt heel erg leuk en heel erg origineel. Dat beurt me op. En dan denk ik aan mijn huis. We dreigen toch rond juni weer te mogen verhuizen naar ons eigen gerenoveerde en gerestaureerde huis. Ik heb gezien dat ze de eerste steigers rond de woningen verderop alweer weggehaald hebben; er gebeurt dus wat! Meteen staaltjes zeil opgevraagd en die zitten Josien en ik te vergelijken. Wat zou mooi staan in de slaapkamer? Ah, en Josien met haar nieuwe werk. Ze is enthousiast. Ze is weer druk bezig. Hoe zal ik die en die leerling aanpakken, wat werkt wel en wat werkt niet? Dan komt mijn middelste om samen lekker een hapje te gaan eten in de stad. Waar dan? In de sushi bar. En dan stap ik onder de douche en rij ik naar mijn werk en ga ik bezig met het automatiseren van de automatisering. Jazeker! En vandaag komen de worstpijpjes die ik besteld heb. Kan ik eindelijk wat sneller worst maken. Misschien kan ik als ik ontslagen wordt wel hotdogs verkopen van eigen gemaakte broodjes, worst en kimchee. Wie weet gaat dat wel als een tierelier verkopen! En dan pas voel ik me weer een beetje goed. Weggedrukt is de reorganisatie. Leve het leven!

Zelfs raciste Bernadette de Wit kan me er niet meer onder krijgen. Ik ga helemaal geen aandacht aan haar besteden. Ook crimineel Aydin C. die kleine meisjes chanteert en voor hem geile shows laat opvoeren (wat een jerk!!!) laat ik links liggen. Niet denken aan Syrië of IS. Nadenken over vluchtelingen, Gloria Wekker, Sunny Bergman, slavernij, racisme…NIET DOEN!!!

Ga naar je werk. Doe wat je doet en geniet van het leven!

Leve het leven!