Josien en ik waren op vakantie in Istanboel. Nog nooit was ik in een land geweest waar mensen massaal een andere godsdienst aanhingen dan in Nederland. We hadden een hotelkamer midden in de oude stad. Opgelucht omdat we toch maar mooi feilloos en zonder ongelukken aangekomen waren in dit verre oord en ook wel erg moe van de doorstane spanningen, kropen we lekker dicht tegen elkaar aan in bed. We vielen in een droomloze diepe slaap. Heel diep. Heel lekker. Ontspannen, ook. En toen…midden in de nacht. Tenminste zo voelde dat voor ons. Midden in de nacht werden we wreed wakker geschreeuwd. Een klagend gejammer vulde onze kamer. Het bleek de oproep tot gebed te zijn vanuit de zeer nabije moskee. Een akelig geluid. Ik had graag de stekker uit de versterker getrokken. Gelukkig kwam ik niet eens op dat idee. Als ik eraan denk wat me toen had kunnen overkomen… Ik zie de koppen al in de krant: Nederlander gelyncht omdat hij oproep tot gebed verstoorde…
Zoiets overkwam Klaas Haijtema wel. Hij werd gek van gejammer dat hen uit hun slaap hield in hun hotel in Myanmar, het voormalige Birma. Daarom ging hij even vragen of het niet wat zachter kon. Dat begrepen de inlanders niet en toen – wie niet horen wil moet maar voelen – trok hij de stekker van de versterker uit het stopcontact. Dat was niet echt slim. Dat was echt helemaal niet slim. Excuses aanbieden helpt dan niet meer. Onze Klaas moest door de politie van een woedende menigte gered worden. Die stonden klaar met stokken en messen en met hun blote handen om die onverlaat een lesje te leren. Uiteindelijk belandde Klaas Haijtema in de cel. In een cel die er precies zo uitziet als de cel die je fantaseert als je denkt aan een cel in het voormalige Birma… Vandaag in de krant hun verhaal vertelt door Nathalie Stoop, de vriendin van Klaas. Met een foto van hun tweeën. Een fascinerende foto.
Door omstandigheden wordt een heel gewoon kiekje ineens een fascinerende foto. Een foto van een heel gewoon stelletje. Ze poseren met zijn tweeën voor een trein. Eerst dacht ik een caravan, vanwege de gordijntjes voor de ramen, maar ik weet het nu toch wel bijna zeker, het is een trein. Omdat het onderschrift van de foto vermeldt dat ze veel gereisd hebben, denk ik dat op de achtergrond de trein zie, waar ze beiden mee verder gingen reizen. De foto is door een amateurfotograaf gemaakt. Het is een kiekje om een bepaald moment vast te leggen. Waarschijnlijk ook om de liefde van het getoonde stelletje te vast te leggen. Ik zie duidelijk dat ze van elkaar houden. Ik twijfel daar geen moment aan. De vrouw is niet heel erg knap of sexy. Dat je de aanzet van haar borsten ziet, heeft te maken met kledingkeuze in verband met het mooie weer en heeft niet het doel de kijker te verleiden. Ze is zeker niet lelijk. Een heel gewone vrouw met haar handen om de middel van een heel gewone man. Hij heeft zijn rechterarm over haar schouder gelegd en trekt haar daarmee tegen zich aan. Andere hand in de zij. Hij staat er best zelfverzekerd bij. Het lijkt me een man die vaak gelijk heeft. Ietsje uitstaande oren. Een brede kop. Als ik hem zo zie staan dan duldt hij weinig tegenspraak. Breedgeschouderd en standvastig.
Ik hoop voor hem dat hij vanaf nu beseft dat hij af en toe goed moet luisteren naar tegenspraak en moet overwegen of de ander niet ook een beetje gelijk kan hebben…
Wie weet heb ik het wel helemaal mis. Wat weet ik van hen? Helemaal niets. Ik verzin maar wat. Ik hoop dat hij weer snel vrijkomt en dat zij hun hele gewone leventje weer op kunnen pakken. Echt!