Vandaag (27 juni) zijn we dan eindelijk op weg gegaan. Op reis. We hebben onszelf doelen gesteld, en die blijken heilig. Zelfs terwijl we dat helemaal niet zo willen! Vakantie betekent voor mij: Vrijheid. Vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Ook om op te staan wanneer ik wil. Maar daar heeft mijn bioritme al zelf een stokje voor gestoken. Ik sta om zes uur op. Hoe graag ik het ook zou willen veranderen, mijn geest wikt maar mijn lichaam beschikt. Maar dat maakt niet uit want ik ben van de vroege ochtenden gaan houden. Thuis, maar ook op de camping of in het gehuurde appartement of het hotel. Josien en ik hebben allerhande manieren bedacht, en in praktijk gebracht, waardoor zij kan uitslapen terwijl ik mijn wakkere gangetje ga.

Gaan en staan waar je wil en doelen stellen zijn tegenstrijdig aan elkaar. Dat merk ik elke vakantie weer. Daarom hebben we daarvoor een middenweg gekozen; de eerste camping bepalen we thuis en de rest zien we vanzelf wel. Gezien het feit dat we vier dagen op dezelfde camping al verschrikkelijk lang vinden, zwerven we na die eerste camping er lustig op los. Merkwaardig genoeg valt de eerste camping altijd een beetje tegen, maar de campings waar we daarna toevallig komen, blijken fantastisch. Zo geven we onze ideale vakantie vorm, Josien en ik.

We waren altijd gebonden aan de schoolvakanties. Nu niet. Vandaar dat we een paar weken voor het hoogseizoen zijn weggegaan. Lekker rustig. Vandaag maakten we een stop toen we Antwerpen gepasseerd waren. Het was behoorlijk druk op de weg. Veel vrachtverkeer. Veel wegwerkzaamheden. Even een koffie en moed voor het vervolg verzamelen. Het uitgekozen wegrestaurant bleek drukker dan tijdens het hoogtepunt van het hoogseizoen. Het is schoolreisjestijd. Het hele wegrestaurant afgeladen met schooljeugd. Met stoer stappende jongens die zich helemaal nergens iets van aantrokken. Met giebelende meisjes die samenhokten. Maar ook elkaar lokkende meisjes en jongens die elkaar dan weer hard lachend wegduwden. Je zag het allemaal gebeuren… Maar vooral plassende meisjes en jongens. Je zag dat wel niet, want de jongeren die ik zag, waren netjes opgevoed, maar de rij voor het toilet was enorm. Ik moest eigenlijk ook wel. Dat heb je zo, als je een flink eind gereden hebt.

Na de koffie ging ik in de rij staan. Gelukkig waren er wat schoolreisjesbussen weggereden. Het was wat rustiger. Wat meer bescheidenere mensen zoals bijvoorbeeld ik, moesten nu echt nodig. Voor mij zat een meisje in een rolstoel. Eindelijk was het wat rustiger, moet ook zij gedacht hebben. Ze gooide haar vijftig eurocentjes in de automaat en ze kreeg haar kaartje. Maar ze kon met geen mogelijkheid door de tourniquet. Ik zag aan haar gezicht hoe hoog de nood was. Arm kind. Ik had haar wel naar het toilet willen dragen maar wist meteen dat ze dit nooit op prijs kon stellen.

Reizen!