Gisterenavond zaten Josien en ik bij een voorstelling van het Nationale Ballet terwijl ik eigenlijk voor de Nationale Opera kwam. Romeo et Juliette van Hector Berlioz was een co-voorstelling van de twee gezelschappen die samen hun thuis vinden in de Stopera. Zo kwam ik dus als operaliefhebber terecht in een voorstelling van soepele lijven. Ik merkte dat ik weinig verstand van ballet had. Veel van de bewegingen kwamen bij mij als overbodig over, maar dat neemt niet weg dat ik een leuke avond heb gehad. Wat ik wel kon begrijpen is de muziek. Een alt, tenor en een bas zongen een lied. Drie mooie liederen gezongen door mensen met een fantastische stem; zonder uitzondering. Heel anders dan bij opera waren de zangers nauwelijks onderdeel van het verhaal. Ze leverden commentaar op wat er in het verhaal gebeurde. Dat verhaal werd uitgebeeld door dansers. Het koor fungeerde als klassiek koor bij een Griekse tragedie. Romeo et Juliette is nou niet meteen het sterkste werk dat Berlioz gecomponeerd heeft. Dat wil niet zeggen dat het niet voldeed, maar toch. Het werd, zoals gebruikelijk flitsend uitgevoerd door het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Het ballet stelde me voor een paar raadsels. Zo was het voor mij bijzonder moeilijk om de hoofdpersonen te herkennen. Balletdanseressen en balletdansers hebben van een afstand een bijna identiek uiterlijk. Ze bewegen allemaal even soepel. Alles springt en danst daar op dat toneel. Tussen al die bewegingen kon ik moeilijk focussen op de hoofdrolspelers. Behalve dan natuurlijk toen ze met z’n tweeën op het toneel achter bleven. Kennelijk begrijp ik een pas-de-deux wel, want daar heb ik erg van genoten. Je ziet twee lichamen elkaar afstoten en aantrekken. In beweging proberen de dansers de gevoelens weer te geven die extreem-geliefden moeten voelen. Ik vond het mooi.

Echt gecharmeerd was ik van een solo-dans van Romeo (..?). Geen muziek, alleen dans. Je merkte dat ik niet de enige was die gegrepen werd. Het was muisstil in de zaal. De ademhaling van de danser was bijna hoorbaar. Ik kon geen verband met het verhaal ontdekken, maar dat deed wat mij betreft niet terzake. Zijn dans was indrukwekkend. Een dans, godzijdank, zonder strakke maillot en toque, maar in ‘gewone’ kledij.

Zo mooi als de pas-de-deux en solo, zo verwarrend waren de groepsdansen. Mannen doorgaans met ontbloot bovenlijf en de vrouwen in ongeveer dezelfde fladderige jurkjes. Het bewoog soepeltjes door elkaar zonder dat ik er veel lijn in kon ontdekken. Eén van de danseressen ging dood (schijndood, dus, maar wie wist dat?). Dat moest Juliette wel zijn. Er volgde een soort treurdans rondom en met het slappe lichaam. Voor een groot deel te volgen en erg mooi. Waarom twee dansers haar midden in deze dans bij handen en voeten pakten en haar uitklopten alsof ze een kleed was, ik begreep dat niet. Als niet-ballet kenner werkte dat ook op mijn lachspieren terwijl dat echt niet zo bedoeld was.

De liederen werden indrukwekkend gezongen. Prachtige volle stemmen. De zangeres met haar volle lichaam contrasteerde onbedoeld met de afgetrainde dunne lijven van de danseressen. Haar zang was vol en warm en ze had volume. Ze gaf mij kippenvel! Maar ook de bas, die gedeeltelijk meebewoog met de dans. Erg geslaagd.

Al met al, ondanks mijn onbegrip, heb ik een heerlijke avond gehad en een leuke voorstelling gezien. Ik hoef echt niet alles te begrijpen om een leuke avond te hebben!