Ik was op zoek naar een specifieke zinsnede van Ischa Meijer. Daarom zat ik met zijn boek ‘De dikke man’ in de Centrale bibliotheek. Ik bladerde het boek door op zoek naar die ene zin toen mijn oog viel op de reden waarom hij zichzelf omschreef als ‘de dikke man’; hij was zestien kilo te zwaar. Dat deed me wat ineenkrimpen, want dan zou ik ‘de heel dikke man’ moeten zijn; ik ben meer dan twintig kilo te zwaar. Van zo’n constatering krijg ik het benauwd. Opluchting; Ischa Meijer was een klein opdondertje en ik ben heel gemiddeld…qua lengte.

Maar wat ik ook voor uitvluchten verzin: Ik ben te dik. Eigenlijk moeten die kilo’s teveel er af. Diëten? Pffff. Ik wordt daar zo moe van. Hoewel… Ik ken een hoop mensen die compleet los gingen op het dieet van meneer Montignac. Kan ik me voorstellen. Even afgezien of je er slanker van werd; dat was een fantastisch dieet met een hoog Winnie-the-Pooh-gehalte. Vriend beer ging bij Konijn op bezoek om brood met honing te eten maar omdat hij niet inhalig wilde zijn, zei hij: Laat het brood maar zitten. Grote stukken zalm, biefstukken zoveel als je maar op kon maar de aardappels moest je laten staan. Een dieet voor patsers en lekkerbekken! Ik geloof dat hij er erg rijk van is geworden, die monsieur Montignac, want zijn boeken gingen als zoete broodjes over de toonbank!

Zelf ben ik aan de slag gegaan met de points van Weightwatchers. Zolang je culinair nog veel te ontdekken en uit te proberen hebt en je bovendien heel erg gemotiveerd bent, is dat heel goed te doen. Is je motivatie met de maanden weggeëbd en is je culinaire onderzoekstocht gestrand op droge, smakeloze happen (en dat terwijl je zo je best deed om er iets lekkers van te maken!), dan is het zo weer gedaan. De daling van je gewicht blijkt van elastiek want je schiet zo weer terug naar je oude gewicht. En dan moet je ook nog heel goed opletten want voor hetzelfde geld wordt je naar een groter overgewicht gekatapulteerd.

In de Volkskrant van gisteren een interview met bewegingswetenschapper Tim Noakes. De eerste zin van het artikel maakt hem, voor mij, meteen ongeloofwaardig: De man geloofde (niet ‘wist’ , dus) 33 jaar lang dat vet slecht is voor het lichaam en dat koolhydraten gezond zijn. Maar, zo schrijft de Volkskrant de: ‘…bewegingswetenschapper Tim Noakes’ is bekeerd en propageert fanatiek het koolhydraatloze maar vetrijke dieet. Zo, een wetenschapper die gelooft in het ene, en wordt bekeerd tot het andere. Daar ben ik meteen klaar mee!

Ik doe niet meer aan diëten. Dat heb ik besloten en ik accepteer dat ik te zwaar ben. Ik heb ook moeten accepteren dat ik diabetespatiënt ben, en daarom is mijn verhaal dat ik niet meer aan diëten doe, niet helemaal waar. Suiker eet ik maar heel beperkt en met heel veel pijn in mijn hart heb ik afstand gedaan van heel veel lekkers. Zo graag wil ik nou ook weer niet dood. Weet je, ik doe gewoon mijn best en probeer lekker te leven. En soms doe ik heel voorzichtig. Dieet goeroes; ik moet er niets van hebben.

Die zinsnede van Ischa Meijer die ik zocht; ik heb hem niet gevonden. Ging over Peren met Kugel…Mierzoet, heel erg joods maar oh zo lekker. Jammer dat ik die zin niet vond!