Dit is bijna een doek vol schaamte, voor mij. Tot voor kort had ik er nog nooit van gehoord! Ik…kunstliefhebber. Ik kende een van de mooiste schilderijen die ooit gemaakt zijn, niet. Helemaal goedkoop is het om juist dit schilderij hier te bespreken; iedereen vindt het mooi. Gewoon geen echt interessante keuze!

Na de grote restauratie bezochten wij het Mauritshuis. Ik begin me de laatste tijd wel af te vragen wat er aan de hand is op dit ogenblik; het lijkt of alle belangrijke musea in Europa aan het renoveren zijn. Natuurlijk, het Rijksmuseum en het Stedelijk museum. Maar ook het Van Gogh museum. In de vakantie stuitte we ook op de renovatie van d’Unterlinden in Colmar en het Kunstmuseum in Bazel. Het Mauritshuis is dus ook net helemaal gerenoveerd. En wij gingen er naartoe. Stom en een beetje goedkoop, ik had net Het Puttertje van Donna Tartt gelezen en wilde het schilderij van Fabricius in het echt zien. Niets meer en niets minder. Ik wilde zien of dat schilderij inderdaad zo’n uitstraling had. Dat het inderdaad zo grof geschilderd was, etc. Zoals verwacht; dat klopte. Meteen wilde ik natuurlijk ook de andere ‘grote’ doeken meepikken. De stier van Paulus Potter. Ik kan me uit het verleden herinneren dat ik hem slecht opgehangen vond; ik kon door de schittering op het doek weinig zien. Dat was nu heel veel beter. Vervolgens natuurlijk het meisje met de parel.

In het zaaltje van het meisje met de parel was dat schilderij niet het hoogtepunt. Ik werd echt getroffen door gezicht op Delft. Nooit van gehoord (slik….) maar wat een schoonheid!!! De dag is voelbaar op het schilderij en alles is in harmonie. Nog nooit had ik zoiets gezien. Ik kon moeilijk scheiden van het schilderij en ben er zeker een half uur bij in de buurt gebleven. Dan te bedenken dat ik de stad Delft heel summier ken en ik er juist was geweest omdat mijn zoon afstudeerde. Dat was in het meest lelijke stukje van Delft. En nu dit…

Links onder op het schilderij wat mensen. Ze zijn er niet en wel. Zo moet die plek in Delft er hebben uitgezien. Wat vrouwen, kletsend, met lange rokken en wat mannen. Werken ze of doen ze zaken? Geen idee. Ze zijn verstild. In veel schilderijen wordt juist de actie van de personages benadrukt. In dit schilderij zijn ze verstild. Onderdeel van het decor geworden. Het water, de stad en het licht. Dat zijn de elementen die het schilderij in beweging brengen. Het licht van de zon is voor de kijker door de donkere wolken aan het zicht onttrokken. Jij als kijker staat in de schaduw van die wolken. De kerktoren staat vol in de zon en ook een paar huizen in de buurt van de kerk.

Bij stadsgezichten kijk ik altijd graag naar de kooplieden en de werklieden en de dames en de heren. Naar van alles wat er op het schilderij gebeurt. In dit gezicht op Delft gebeurt niets. Het is het spel van het licht, van de wolken en de zon; de perfecte harmonie. Nuages van Debussy zou je erbij moeten beluisteren…

Van Gogh had dit bij het Joodse Bruidje van Rembrandt; daar wilde hij wel veertien dagen voor zitten levend op een korts brood en wat water. Ik zal het niet overdrijven, maar een heel klein beetje van die gevoelens heb ik bij dit schilderij!