Het verlangen naar eigen huis en tuin is gigantisch. Hoewel het moment nadert waarop we weer terug kunnen verhuizen is het nog steeds zo ver weg dat we nog niet veel kunnen doen. Wekelijks loop ik even langs het huis om te zien hoe ver ze al zijn en ik zie heus dat ze opschieten, maar jongens, wat duurt het allemaal lang! Ze hebben alle pannen van ons huis gehaald en omdat ik toen meteen gedesoriënteerd was, had ik het gevoel dat hele wanden waren gesloopt. Maar dat was dus helemaal niet zo. De pannen liggen weer op het dak. Godzijdank. Maar het houdt mij eindeloos bezig, dat wel. Helemaal omdat Josien in de bewonerscommissie zit en de klachten van de eerste mensen die weer terugkeren in hun oude woning bij haar terecht komen.

Vorige week zondag liepen we langs ons woningencomplex, langs het stukje dat sinds kort helemaal klaar is. Het raam stond open en we konden het niet laten om even naar binnen te kijken. Er bleek een vrouw te wonen die dolgraag haar huis wilde laten zien en daardoor weten we nu hoe ons huis zo ongeveer opgeleverd gaat worden. Wat mij betreft zag het er fantastisch uit. Maar het heeft meteen ook heel veel onrust gecreëerd. Want ik ben dagelijks met verf bezig, met douchewanden met oplossingen voor de tuin, met vloerbedekking… Dat werkt best verlammend. We kunnen pas op z’n vroegst in september terug en september ligt nog een heel eind weg. Tot die tijd moeten we prettig zien te leven, maar dat wordt moeilijker en moeilijker in dit huis.

Is het niet het beste om een pauze in te lassen? Dat we de komende drie maanden helemaal niet met ons eigen huis bezig zijn? Dat lijkt me eigenlijk wel de beste oplossing. We moeten het gewoon een tijdje loslaten. Het duurt nog maanden voor we terug kunnen en het grootste deel van de tijd kunnen we toch niets doen. Het heeft geen zin om steeds maar te focussen op de inrichting van het huis en op het schilderen en op het ‘hoe gaan we dit oplossen’ en ’hoe gaan we dat oplossen’. Dat heeft echt helemaal geen zin. Het leidt er alleen maar toe dat ik eindeloos bezig ben met iets waar ik toch niets aan kan veranderen.

Laten we er dan voor zorgen dat we hoogstens één keer per maand naar het museumpje gaan om vol verlangen over de schutting naar onze tuin te kijken; naar de keuken en naar onze werkkamer en naar ons balkon. Laten we dat hoogstens nog maar eens per maand doen. Wie weet brengt dat wat rust… Vorige week stonden we op de binnenplaats van het museum. Dat betekent dat we nog drie weken moeten wachten voordat we weer mogen. Ik spreek af dat ik pas weer over drie weken naar het museum ga. Drie weken! Dat betekent dat ik nog een keer of vier het museum bezoek voordat…

Ik verlang zo naar eigen huis en tuin. Zo verschrikkelijk!