Vorige week hebben we een nieuwe auto gekocht. Knalrood. In eerste instantie knapte ik af op de kleur maar na wat rondkijken en wat kauwen en herkauwen vond ik hem toch wel erg mooi. Hij was ook behoorlijk ‘compleet’, zoals dat in verkopersjargon heet. We kochten hem. Ook een stel winterbanden. We willen een mooie auto voorzien van alle luxe, maar bovenal willen we een veilige auto. Is het niet voor onszelf dan vooral voor mensen die met ons meerijden of onze mede weggebruikers. Hoewel we de auto half november kochten vond Josien dat de winterbanden er nog niet op moesten; de temperatuur buiten was nog zo hoog. ‘Maar de temperatuur kan zomaar ineens dalen…’ probeerde ik. Maar nee, daar wilde ze niet van weten. Als de temperatuur daalde dan reed ze wel even naar de garage om winterbanden eronder te laten zetten. En wat doe je dan als suffige man onder de plak van zijn vrouw? In onze nieuwe auto reden we naar huis met de winterbanden in onze achterbak.

We hadden ook nog een oude auto. Ook met winterbanden. Na wat Marktplaats-verkoop-perikelen besloten we om de auto tegen het geboden (lage) bedrag in te leveren bij de dealer. Ik vond dat we de winterbanden die bij die auto hoorde meteen ook in moesten leveren, dan waren we ervan af. Nee, die konden we makkelijk verkopen. Dus leverden we de auto in en hielden de winterbanden in de opslag.

De ontstane situatie: Een nieuwe auto op zomerbanden en met winterbanden in de kofferbak. Oude winterbanden in de opslag. Hadden we mijn zin gedaan dan was de situatie: nieuwe auto met winterbanden. Zomerbanden in de kofferbak en een lege opslag waar we onze zomerbanden in kwijt konden.

Wat gebeurt er op de avond dat we helemaal tevreden in onze nieuwe auto naar huis reden, Josien komt hard ten val op de fiets. Alles zo’n beetje gebroken. Pijn, zo verschrikkelijk veel pijn. In het ziekenhuis. Josien d’r ritme wordt sindsdien bepaald door de wisselende diensten van de verpleegkundigen en mijn leven wordt bepaald door de bezoekuren in het ziekenhuis. En ik heb zo met haar te doen. En ik mis haar ook zo verschrikkelijk thuis. Vooral dat ik niets kan overleggen en het gevoel dat ik er alleen voor sta. Wat moeten oude mensen wel niet doormaken als het onvermijdelijke gebeurt; één van de twee overlijdt…

Vandaag, een week later dus, gebeurde ook iets onvermijdelijks in de herfst; De temperatuur is fiks onderuit gegaan. Bovendien wordt er hagel voorspelt en is de winter ineens erg dichtbij. Winterbanden moeten dus onder de auto… Een week geleden hadden ze dat gratis voor ons gedaan, nu moet ik een garage zoeken die dat tegen betaling gaat doen. Bovendien kan ik nu mijn zomerbanden niet kwijt, want in de opslag liggen nog de banden van onze oude auto. Wat een bandentoestand! En kon ik nou maar lekker ruzie maken: ’Waarom luister je nou nooit eens naar mij! Door jouw schuld moeten we extra betalen om de winterbanden te monteren en zitten we nu met een overtollig stel. Ik wilde van de hele zooi af maar jij weet het altijd beter!

Maar gisteren was ik op bezoek in het ziekenhuis… Dat was niet goed. Een hoopje mens, meer niet. Pijn en verdriet lagen als dekens over d’r heen. Ontroostbaar. Ze was zo bang dat de verpleegkundigen haar een zeurpiet vonden omdat ze steeds hulp nodig had. Laat haar snel weer sterk, gezond, goedlachs worden met voor elk probleem de oplossing.

Hou op over die winterbanden!!!