Gisteren stond er een opinieartikeltje in de krant waar ik nogal van schrok. Het was geschreven door jurist c.q. stadsgeograaf Thomas Roels en dj c.q. muziekprogrammeur Lévi Smulders. Samengevat schreven ze dat ik mijn bek moest houden omdat ik een oude zak ben en niet moet zeiken over geluidsoverlast want zij, de jeugd produceren, KUNST; individuele expressie. Zij ontplooien CULTURELE initiatieven en bejaarde in dure villa’s wonende oude zakken, zorgen ervoor dat elk CULTUREEL initiatief in de kiem wordt gesmoord. Het artikeltje was een reactie op een ander artikel dat klaarblijkelijk ging over de terreur van de basdreun.

Laat mij mijn situatie uitleggen… Ik woon in de Spaarndammerbuurt. Die buurt grenst aan het Westerpark. Over de grens tussen mijn buurt en het park rijden treinen. Om in het Westerpark te komen hoef ik alleen onder het viaduct onder treinbaan door te lopen of te fietsen. In het Westerpark staat het cultuurmonument de Westergasfabriek. Een industrieel complex dat prachtig is gerestaureerd en omgebouwd tot van alles en nog wat. Restaurants, cafés, televisiestudio’s, echt van alles. De gashouder is een grote zaal geworden. Het gebied tussen de Westergasfabriek en de spoorbaan is een groot grasveld waar men in de zomer massaal de BBQ aansteekt. De hele zomer? Nee, dat niet. Regelmatig zet men een groot hek rondom dat grasveld en bouwt men er een podium op. Ook toegangspoortjes plus kassa’s. Dat grote grasveld wordt dan omgebouwd tot een openlucht popmuziek concertzaal. Het liefst doet men dat in de warmste en minst natte maanden van het jaar. Dat is ook het seizoen dat veel jongeren het leuk vinden om naar de diverse festivals te gaan. Wij hebben dan graag ramen en deuren open…

Ik ben de laatste die al dat mooie, jonge en hippe volk wil verbieden om leuke dingen te doen. Van mij mogen ze eindeloos van hun jeugd genieten. Wie ben ik om daar wat van te zeggen. Ik vind het ook niet fijn als men mij zou verbieden om leuke dingen te doen ook al ben ik niet meer zo hip, heb ik een dikke buik en heb ik al lang mijn liefde voor het leven gevonden. Als ík leuke dingen mag doen, mogen zíj dat ook. En, ik weet het, daar hoort muziek bij. Zo hard mogelijke muziek. De mogelijkheden om muziek te versterken zijn nu enorm. Het is nu mogelijk om geluid zo hard te laten klinken dat van een groep toehoorders spontaan het gehoor gesloopt wordt… Van mij mag dat. Openlucht popconcerten in het Westerpark met zo hard mogelijk versterkt geluid…Het moet maar. Aan de andere kant zou ik het wel graag wat minder willen zodat ik ook wat ruimte krijg. Ik weet dat het veel gevraagd is, maar ik zou het best graag willen.

Wat merk ik, in mijn huis, van dat geluid dat in het Westerpark gemaakt wordt? Wat overblijft zijn een soort doffe dreunen waar niet aan te ontsnappen valt. Urenlang dreunen. Ongeveer in hetzelfde tempo dreunen die tegen de binnenkant van je schedel botsen. Tegen de achterkant van je hoofd dreunen; aan de binnenkant van je hoofd. Geen enkele hoge toon alleen maar die zware basdreunen. Tuurlijk wil ik geen stilte dictatuur…tuurlijk niet. Maar als het wekenlang elk weekend is word ik er wel heel moe van. Basdreun dictatuur?