Ik behoor te weinig tot de mensen die niet alleen gelijk hebben, maar het ook nog krijgen. Ja, soms achteraf. ‘Nu ik er nog eens naar kijk, met alle kennis van nu, dan moet ik wel toegeven dat je een half jaar geleden gelijk had.’ Als iemand dat tegen me zegt, word ik daar niet meer gelukkig van. Natuurlijk gaat er even een zwak lichtje van zie-je-wel-zo-dom-ben-ik-niet branden. Maar dat dooft meteen weer want een half jaar geleden, toen het ertoe deed, verloor ik de slag; ik had wel gelijk, maar ik kreeg het niet, en nu zitten we met de ellende die we samen moeten oplossen.

Op mijn werk ben ik altijd samen met collega’s aan het klooien aan software. Ja, klooien. Onverbrekelijk verbonden aan software zijn bugs. Fouten. Grote fouten en kleine fouten. Software zonder fouten bestaat niet. Ontwikkelaars moeten rekening houden met te veel omstandigheden. Dat leidt onherroepelijk tot fouten. Bugs zijn lastig voor gebruikers. Gebruikers doen gewoon hun werk en doen volgens hen zelf niets fout, maar de software heeft geen rekening gehouden met wat ze doen. ‘Fout’ zegt de software in het gunstigste geval, helemaal niets zegt de software in het ergste geval. Wat veel collega’s na verloop van tijd zeggen is: ‘We moeten helemaal opnieuw beginnen en de software overnieuw bouwen en zorgen dat we de fouten die we nu gemaakt hebben vermijden. Bovendien moeten we het in een modernere taal programmeren.’ Ik vind dat vaak een heilloze weg. Mijn collega’s hebben gelijk dat de oude fouten vermeden worden (maar die hadden we in de oude software natuurlijk ook allemaal al opgelost) maar helaas, in de nieuwe software maken we weer nieuwe fouten. De software blijft even vol fouten als eerst, maar de fouten zijn anders. Meestal is de oude software stabieler dan de nieuwe.

Op mijn werk wisten de ‘overnieuw-bouwers’ een jaar geleden van me te winnen. We hadden testsoftware die haperde en waar we van alles steeds aan moesten corrigeren. Toen kwam iemand met het idee om de zooi overnieuw te bouwen in een nieuwe, modernere ontwikkeltool. We zijn een jaar verder. Geen enkel onderdeel van de nieuwgebouwde software krijgen we enigszins stabiel aan de praat… Eén van mijn collega’s gaf ruiterlijk toe dat ik een jaar geleden gelijk had… Maar we zitten wel met de gebakken peren. Ik had gelijk; geef me dan ook gelijk! …Op het juiste moment.

Heel soms gebeurt het dat ik volgens mijn opponent ongelijk heb maar dat hij mij gelijk geeft. Dat is me laatst overkomen met de parkeerdienst van Amsterdam. Ik heb een parkeervergunning voor mijn auto. Tijdelijk had ik een leenauto en ik had de parkeervergunning gewijzigd voor de leenauto. Toen kreeg ik mijn eigen auto weer terug. Op vrijdagmiddag vijf uur ’s middags. Zo snel mogelijk wijzigde ik op de website het kenteken op mijn parkeervergunning terug naar mijn eigen auto. ‘Goed gedaan, ga maar lekker slapen’, antwoordde de website van de gemeentelijke parkeerdienst. Die zondag werd er gecontroleerd en ja hoor, parkeerbon. Wat bleek, een ambtenaar moest nog ‘iets’ doen alvorens mijn wijziging geldig werd, en die ambtenaar was al met weekendverlof op vrijdagmiddag. De dienstdoende ambtenaar schreef, in antwoord op mijn beroep tegen de parkeerboete, dat ik me aan geen enkele regel had gehouden en dus ONGELIJK had, maar omdat ik nog nooit eerder zo’n ongelooflijk stomme, idiote, criminele fout had begaan, zagen ze het deze keer door de vingers. Gelijk krijgen zonder dat er toegegeven wordt dat je ook gelijk hebt, voelt veel minder lekker… Ik wil veel liever gelijk krijgen en van hun horen dat ik ook gelijk had.

Zo weet iedereen van tijd tot tijd je feestje te bederven…