Het is nog maar kortgeleden dat er elke ochtend een meisje of vier, strak in het gelid, opgesteld stond op de brug over de Egelantiersgracht naar het Amstelveld. Vier, soms drie en soms vijf meiden; ongeveer op dezelfde manier aangekleed. Met in ieder geval eenzelfde kleur jurk aan en een t-shirt met iets erop. Letters. Ik heb niet gelezen wat er over hun boezem stond geschreven op dat shirtje; ik wilde er zo min mogelijk aandacht aan geven. Ze keken vreemd onderdanig naar enkele andere meiden. Niet in de clubkleuren. Gewoon aangekleed. Deze meiden deelden de lakens uit. Ik zag toekomstige leden van het studentencorps in het gelid staan, schatte ik zo in. Om bij zo’n club te kunnen moet je eerst diep door het stof.  Moet je je onderwerpen aan de psychopathische luimen van medestudenten. Moet je soms onnadenkend en stom gedrag over je heen laten komen van mensen die eigenlijk te dom zijn om straks in de maatschappij iets te kunnen betekenen.

De Kerkstraat in Amsterdam heeft een hoog studentenvereniging gehalte. Want fiets je even door, dan zie je daar de jochies met colbertjes en stropdasjes lamlendig tegen elkaar hangen. Niet ’s ochtends, maar vooral als ik weer huiswaarts keer. Jiskefet en hun lullo’s in het echt, maar dan stukken jonger. Als ik er langs fiets kan ik het niet laten…”Zeg kerel, nog geneukt?” Ik hoor het ze zeggen. (Maar ik weet ook het antwoord: Nee!) Met zo’n hete aardappel in hun keel. Zijn die jongens erg, die meiden op de brug vind ik erger. Misschien omdat ik er minder mee vertrouwd ben, met meiden die dit soort idiote riten moeten ondergaan. Ook wellicht, omdat er een ridder in mij huist. Die ridder ziet het niet graag dat mooie, slimme en intelligente meiden worden vernederd. Jongens, wat heb ik ervoor gebeden dat mijn zonen geen corpsballen werden! Godzijdank werden mijn gebeden verhoord.

In het landelijke Groningen lijkt de meest dramatische studentenvereniging te zitten. Bevolkt door zwakbegaafden. Dat zegt ook wat over de kwaliteit van de universiteit, lijkt mij. Is dat niet die universiteit waar ze W.F. Hermans hebben ontslagen? Jazeker! Één van de groten der natie. Een auteur met een enorme impact op naoorlogse generaties schrijvers…en intellectuelen. In Groningen weet men kennelijk weinig op waarde te schatten.

De plaatselijke studentenvereniging zette een lijst online met meiden. Inclusief hun contactgegevens. Inclusief een (verzonnen?) ranking voor hun seksuele prestaties. Online. Een generatie die precies weet wat dat betekent. Online = vogelvrij. Voor altijd want: één keer online = altijd online. Voor iedereen toegankelijk. Voor iedereen…  Ze hadden moeten weten dat ze het zo’n meisje op zo’n lijst erg moeilijk maken… Nu  ook nog een verhaal van een jongen met hersenletsel na een ‘uit de hand gelopen’ ontgroening. Groningen en studenten…

Laat ik dit zeggen: Die vloggers in Zaandam vallen best mee als je ze vergelijkt met dit geteisem in Groningen. Als je hier als student (en lid van een gezelligheidsclub voor studenten) niet eens normaal kunt nadenken; niets begrijpt van oorzaak en gevolg: Pleur dan op!