De lente kan voor ons niet beginnen als er geen muziek van Bach geklonken heeft. Speciale muziek; passiemuziek. Het moet of de Mattheuspassion of de Johannespassion zijn. Sinds mijn geliefde en ik bij elkaar zijn, hebben we geen jaar overgeslagen. Maar ook voordat we elkaar kenden, was het elke lente raak. We hebben echt een heleboel uitvoeringen gehoord en gezien. Lang selecteerden we de goedkoopste uitvoering in het Concertgebouw; een slechte uitvoering vonden we in ieder geval beter dan geen uitvoering. Maar langzamerhand kwamen we wat in betere doen en sindsdien nemen we een uitvoering die ons bevalt.

In de loop der jaren zagen we diverse passie-modes voorbijkomen. We begonnen met twee enorme orkesten met ieder een eigen klavecinist. Daarna uitvoeringen op originele instrumenten, met minimale bezetting of alleen maar mannen. Die uitvoering met alleen maar mannen (uitgezonderd de zware sopraansolo’s) werd zo’n vijftien jaar geleden geleid door een toen nog redelijk onbekende Pieter Jan Leusink.

Een hele speciale uitvoering was het. Jongetjes vanaf een jaar of tien op het podium. Allemaal met dezelfde soort kleren aan. De allerjongsten playbackte wat mee. De andere kinderen en de volwassen mannen maakte er samen met het orkest een mooie uitvoering van. Tenminste ik heb die avond echt genoten en ook Josien was erg onder de indruk. Wat we ook leuk vonden was dat Leusink een nieuwe cultuur wilde beginnen van kinderkoren waar ook echt wat van gevraagd werd. Geen sinterklaasliedjes met een discostamp eronder. Nee, echte, serieuze muziek. Bach. Ik denk dat Leusink om zijn aanpak enorm geprezen is.

Terwijl wij hoopten dat Leusink doorging op het ingeslagen pad, gebeurde dit niet. Hij ging meer traditioneel bemenste uitvoeringen geven. Met mannen en vrouwen, dus. Volwassenen. Waar je geil op wordt. Waar hij geil op werd. Bovendien verloor hij ineens de nederigheid die hoort bij het uitvoeren van de muziek van Bach. Die Leusink raakte nogal vol van zichzelf. Bovendien ontdekte hij kennelijk de zakenman in zichzelf. Wij gingen naar een uitvoering van Leusink op zijn nieuwe manier en wij vonden de uitvoering grotendeels waardeloos. De roem was hem kennelijk compleet naar het hoofd gestegen. Naar nu blijkt, uit dit zich ook in zijn contacten met vrouwen die hij onder zijn bewind heeft. Werk in de klassieke muzieksector is schaars sinds Halbe Zijlstra een bijna geslaagde poging deed om de hele cultuursector om zeep te brengen. Werkgevers in die sector zijn daardoor oppermachtig. Dat maakt musici kwetsbaar. Helemaal vrouwen. Het schijnt dat Leusink zich al billen en borsten knijpend en in broekjes voelend wentelt in zijn macht. Verschrikkelijk. En ondertussen is het ook nog eens zoeken naar een mooie uitvoering van de Mattheus naast al dat passiegeweld van Leusink; hij heeft zo’n beetje het hele passieseizoen het concertgebouw afgehuurd. Met agressieve campagnes lokt hij zijn publiek; Een verschrikkelijke man.