In de laatste roman – De Schoft – van Marente de Moor gaat het om journalist Tom die aan het einde van zijn carrière door zijn hoofdredacteur wordt overgehaald om nog één keer te vlammen. Tom had altijd progressieve opvattingen, maar langzamerhand lijkt hij verzuurd en wil men zijn columns niet meer. Zijn hoofdredacteur – die ook een goede vriend is – vind het steeds moeilijker om met Toms steeds reactionairdere opvattingen om te gaan. Ook met zijn dochter Lauren botert het even niet meer. Hij dreigt haar zelfs te verliezen. Daarom dus deze laatste journalistieke missie. Hij gaat meevaren op een boot op de Middellandse zee om Afrikaanse vluchtelingen van de verdrinkingsdood te redden. Het schip vaart weliswaar onder Nederlandse vlag, maar de bemanning is Duits en bestaat grotendeels uit vrouwen. Woke mensen, die, zo lijkt, het leed van de mensheid op hun schouders willen nemen en absoluut niet twijfelen aan wat ze denken en wat ze doen. Gelijkhebbers, kortom. Terwijl Tom in wezen bij alles een vraagteken zet, maar bij uitstek aan het asielbeleid. Om te zorgen dat hij niet meteen, vanwege zijn rechtse columns, wordt gekielhaald, gaat hij onder een valse naam mee. Undercover journalistiek dus, hoewel hij niet onder stoelen of banken steekt dat hij journalist is. Dan worden er Afrikaanse bootvluchtelingen gevonden op een niet-zeewaardige boot. De vluchtelingen bestaan uit jonge mannen in de kracht van hun leven die, om wat voor reden ook, hunkeren naar Europa. Geen zielige moeders met zielige kinderen op hun arm. Het lijkt de vooroordelen van Tom helemaal te bevestigen… Een van de opgepikte mannen blijkt mensensmokkelaar. Ook de vrouwen lijken dat te weten, maar dat verandert hun houding ten opzichte van de man niet; hij is vluchteling en moet gered worden.

Het verhaal van Tom wordt gelardeerd door de verhalen van drie opofferingsgezinde vrouwen uit een ver verleden. Het wordt niet helemaal duidelijk van wie de verhalen komen, maar Tom heeft een studie gemaakt van heiligenlevens, lezen we, en dus zal hij de verteller zijn; hij heeft zijn dochter Lauren genoemd naar sint Laura die in een pot gesmolten lood eindigde.

Het eerste verhaal gaat over een op Malta gevonden vrouwelijk vruchtbaarheidsbeeldje dat in een Maltees museum te bezichtigen is maar waarvan vrouwen in Westerse landen een ware cultus hebben gemaakt. Het tweede verhaal gaat over Sint Agathe die bekeerd was tot het Christendom maar dat geloof moest afzweren. Maar ze was standvastig en werd ze gemarteld en uiteindelijk vermoord. De meest tot verbeelding sprekende marteling was dat haar borsten werden afgesneden. Op de kaft van de roman afbeelding van een schilderij van Sint Agathe door Zuberain; Sint Agathe met haar borsten op een schaaltje. Het derde verhaal gaat over Sint Lucia die met een niet-Chisten moest trouwen maar dat niet deed omdat ze haar geloof niet wilde achterlaten. Aldus werd ze onderworpen aan diverse martelingen waaronder het uitsteken van haar ogen en uiteindelijk ter dood gebracht. Vrouwen die zich opofferen voor een (vermeende) goede zaak. Zie daar de vebinding met de bemanning van het schip.

‘De Schoft’ van Marente de Moor is een fijne roman om te lezen waarbij veel niet is wat het lijkt en andere dingen juist weer wel. Je wordt regelmatig pootje gelicht en de wantoestanden aan boord van zo’n schip komen goed tot leven. Weliswaar is de boot die de vluchtelingen oppikt zeewaardig – en zeker zeewaardiger dan de boot waar ze op zaten – maar dat wil zeker niet zeggen dat de omstandigheden daardoor ideaal worden. Stinkende, verstopte toiletten, te weinig eten en drinken; het komt allemaal tot leven. Een zeer boeiend verhaal en erg goed geschreven!