Als mijn liefste helemaal eerlijk en open zou meedoen aaneen profile dynamics meting, dan zou turkoois de bij haar overheersende kleur zijn; de kleur van de wereldverbeteraar. Zij neemt alles wat de milieubeweging zegt poepie serieus. Tuurlijk, ik ook wel. Maar toch anders dan zij. Ik hou erg van d’r. Misschien wel omdat ik ook een wereldverbeteraar ben. Maar ik ben makkelijker bereid om water bij de wijn te doen. Ten opzichte van haar voel ikme af en toe schuldig. Dat is een verkeerde emotie.  Je schuldig voelen is niets meer en minder dan agressie voelen ten opzichte van de ander; je hebt het gevoel niet aan de strenge normen van de ander te voldoen terwijl je dat eigenlijk ook niet wilt,maar wel gedwongen bent omdat je vindt dat die normen van die ander superieur zijn aan wat jij vindt. Zoiets dus. Best ingewikkeld. Dat complexe gevoel wil ik best af en toe voelen bij een willekeurig ander maar niet bij haar. Mijn liefste, dus.

 Zo kwam het dat we kortgeleden van onze fantastische vakantie in Thailand terugkeerden. Bij mij is het zo dat zodra ik weer in mijn eigen huis zit en weer netjes naar mijn werk ga, ik de oncomfortabele en lange marteltocht in het vliegtuig vergeten ben en ik mijn volgende vakantie ga boeken.Het is altijd leuk om een vakantie in het niet al te verre vooruitzicht te hebben. Dus ik zocht en vond en ik stelde het mijn geliefde voor. Ik schrok van de vastberadenheid waarmee ze het afwees; ze wil niet elk jaar vliegen. Nou, ik dus wel; Ik wil de wereld zien! Maar ja, haar motivatie waarom ze het niet wil, gaat mij natuurlijk aan het hart: Hoe gaan we de klimaatdoelstellingen halen als iedereen twee keer per jaar een vliegreis onderneemt? Het aantal vliegtuigvluchten moet drastisch omlaag. En…als je de wereld wilt verbeteren,begin dan bij jezelf. Ja, Frits; zo zit dat. Maar ik wil wat van de wereld zien! Het is zo onrechtvaardig; waarom vliegen anderen wekelijks zonder dat ze een geliefde hebben die ze op hun makke wijzen en waarom ik wel. Ik voel me zo schuldig…zo schuldig…

Dat heb ik dus eventjes snel overboord gezet. Ik wil de wereld verbeteren en ik wil ook best bij mezelf beginnen, maar ik ga het niet overdrijven. Dus zei ik manmoedig tegen haar: Als jij niet mee wilt, dan ga ik alleen. En in plaats van dat de opgelopen spanning tussen ons uitliep op een stevige ruzie, vond ze het eigenlijk wel een goed plan. En toen zat ik er natuurlijk meteen ook aan vast en dat is best eng.

Ik kocht een vliegticket naar Athene en ik boekte een hotel.Halverwege februari gaat het gebeuren. Het klinkt kinderachtig maar ik ben er al een tijd intensief mee bezig. Vooral met de dingen die mijn geliefde doorgaans voor haar rekening neemt in een heel erg vreemde stad. Neem bijvoorbeeld de weg naar het hotel vinden. Hartstikke makkelijk met Google maps op je telefoon…tenminste dat vindt iedereen…behalve ik. Dat poppetje loopt bij mij altijd de verkeerde kant uit. Bovendien, wat als mijn telefoon juist op dat moment leeg is… Een kaartje kopen voor de trein of de metro. Doen we samen.Overleggen…

Sjonge wat een kinderachtig gelul. Man, laat naar je kijken.Je gaat lekker naar Athene. Je gaat dronken worden van de heerlijkste Griekse wijnen; je gaat Bacchus in eigen persoon ontmoeten; het wordt een feest onder of bovenop de Olympus!

Ik denk het wel. Ja, het wordt een feest. En schuldig? Nee, geen enkele last meer van schuldgevoel.