Gisteren vertelde ik hoe ik op zoek ging naar Olga. Dé Olga. Olga uit Turks Fruit van Jan Wolkers. Ik wilde weten wie ze was. Wie was het gelukt om zo’n explosie van liefde te veroorzaken. Hoe zag ze eruit? En ik kwam als vanzelf terecht bij Monique van der Ven. Zo onbedorven mooi toen ze de rol van Olga speelde. Voor een hele generatie zijn Olga in Turks Fruit en Monique van der Ven dezelfde persoon. Niet voor mij. Toen de film uitkwam, vond de filmkeuring dat die film nog niet geschikt was voor mijn kinderogen. Ik was wel al geïnteresseerd geraakt in het boek. Dat kwam door ‘Eén van de acht’, een heel erg populair programma. Daarin werd de quizvraag gesteld, welk boek van Jan Wolkers op dat moment verfilmd werd. Toen werd het antwoord ‘Tutti Frutti’ gegeven. Omdat ze er zo dichtbij zat, werd het antwoord goedgekeurd. Sindsdien had ik Turks Fruit onthouden. Voor mij was Olga een gevoel en nauwelijks een vrouw. Misschien was ik nog wel te jong om de roman te lezen. Maar ik was wel heel nieuwsgierig naar wie er ‘in het echt’ achter schuilde.

Ik wilde de ‘echte’ Olga zien. Foto’s van haar zien. Uiteindelijk heb ik de waarheid gevonden; Olga bestaat niet. Olga is een verzinsel. Een romanfiguur. Het is de vrouw die wij scheppen op het moment dat we de roman lezen. Het is de gevoelsexplosie die we ervaren tijdens het lezen, die haar zo begeerlijk en aantrekkelijk maakt. Dat gevoel kan alleen maar zo hoog klimmen doordat je weet dat er een onherroepelijk einde aan dat geluk komt. En dan kom je dus al snel bij Romeo en Julia. Dat is precies hetzelfde verhaal. Zoals men zo vaak hetzelfde verhaal vertelt, maar het wel steeds aanpast aan de tijd waarin het verhaal verteld werd. In een tijd waarin men zich moest ontdoen van de heersende knellende moraal, gaf Jan Wolkers met zijn Turks Fruit daar een kunstzinnige draai aan. Weg met de oude moraal, leve de nieuwe. De vrije mens als ideaal.

Romeo en Julia bestaan niet. Eric en Olga zijn verzonnen. Maar hoe zit dat dan met de suggestie dat Turks Fruit eigenlijk een wraakroman is? Wellicht klopt het dat deze roman uit wraak geschreven is. Maar daarmee kom je bij een onvermijdelijk aspect van het schrijverschap; een schrijver is een verrader van de mensen om hem heen; vooral de mensen waar hij van houdt of hield. Dat kan niet anders; bij het schrijven van een verhaal put je uit je eigen ervaringen. Dat moet je als schrijver accepteren anders kan je niet schrijven. Maar voor ons, lezers, moet dat verder niet uitmaken. Het verraad van de schrijver is zijn probleem, wij moeten het doen met de teksten die zijn of haar verraad oplevert. Klaar uit.

Zo beschouwt komt Monique van der Ven eigenlijk het dichtst bij Olga. Het spijt me voor Annemarie Nauta en Karina Wolkers, maar Monique van der Ven kan het meest aanspraak maken op de persoon Olga.

Voor mij geen Monique van der Ven, ik blijf bij het gevoel dat de roman destijds opriep over een vrouw en een liefde. Een ideale vrouw: Ze kookt als een meesterkok; ze is zo knap dat alle mannen kwijlend omkijken als ze langsloopt; ze is een verzorgende moeder zonder dat ze kinderen wil (en poepluiers); ze wil altijd seks; ze is ontroerend expressief, ze is forever young…wat een vrouw!

Wat een vrouw!