Inderdaad, ik heb nog niets geschreven over Jelle Brand Corstius. Ik heb nog helemaal niets gezegd over de man die zo hard van zijn voetstuk is gevallen dat ik het alleen maar met open mond heb aangezien. Verder niets. Na wat slikken heb ik mezelf beloofd om nooit meer naar iets van hem op televisie te kijken of ooit nog een boek aan te raken waar zijn naam op staat gedrukt. Nooit meer. Wat een lapzwans! Hoe kun je zo keihard, in het openbaar, iemand van verkrachting beschuldigen terwijl je dat op geen enkele manier kunt bewijzen. Ik snap dat niet. Karaktermoord plegen is gewoon geworden en iedereen komt er mee weg. Gekkie Asha ten Broeke vindt dat vermeende slachtoffers überhaupt niets hoeven te bewijzen; ze zouden van haar sowieso gelijk moeten krijgen. Maar Asha, heb je er wel eens over nagedacht dat die slachtoffers van jou, daders kunnen zijn? Daders van karaktermoord?

In het AD van 28 november geeft psycholoog René Diekstra een wetenschappelijke basis aan het fenomeen ‘karaktermoord’: Truth Bias. Wij zijn allemaal geneigd om datgene dat gezegd wordt meteen te geloven. Zo zijn we geprogrammeerd. Als we aan alles zouden twijfelen dat ons wordt verteld, dan zouden we niet meer vooruitkomen. Er komt zoveel informatie binnen. Daarom, de eerste die beschuldigt, heeft de karaktermoord gewonnen. De beschuldigde moet zich verdedigen maar zal er heel veel minder in slagen om anderen te overtuigen dan degene die beschuldigde. Na de beschuldiging zit het al meteen, als feit, in het brein van de toehoorders gespijkerd. Op zich kunnen de spijkers er wel uitgetrokken worden, maar de gaten zitten er. Er blijven sporen achter. Gijs van Dam kan zich wel verdedigen maar zelfs als hij bewijzen kan dat hij Jelle Brand Corstius niet verkracht heeft maar dat ze lekker samen een avondje tot wederzijds genoegen hebben liggen rollebollen, zelfs dan hebben we nog de neiging om te denken dat waar rook is ook vuur is. We blijven denken dat die Gijs van Dam iets fout moet hebben gedaan. Daarom heb ik een hekel gekregen aan Jelle Brand Corstius. Een zedenzaak ligt altijd gevoelig. Voor een zedenzaak heb je zo een meute tokkies op de been om de vermeende dader met geweld weg te jagen. Daarom Jelle Brand Corstius: Zelfs als je echt verkracht bent, moet ik niets meer van je hebben. Dan had je op dat moment aangifte moeten doen en het voor de rechter uitvechten.

Ik las het verhaal van Ruut Weissman. Ook zo’n persoon waar stevig op in gehakt is via de media. De man vertelt door een hel te gaan en zich absoluut niet te herkennen in het beeld dat men van hem schetst. Hij zegt in geen dertig jaar met ook maar iemand iets erotisch te hebben gehad buiten zijn huwelijk. Dat hij weliswaar fysiek bezig is maar dat dat te maken heeft met zijn vak: toneelregisseur. Een vak waarin je vaak mensen moet aanraken. Acteurs en actrices. Zolang dat zonder ongewenste geiligheid gebeurt, lijkt mij daar niets mis mee. Hoewel…valt niet mee. Ik denk dat je als theatermens tegen een geil stootje moet kunnen. Je hoeft je natuurlijk niet te laten aanranden of verkrachten. (zelfs ik, ja, zelfs ik blijf een heel klein beetje denken: Jaja, Ruut, die lekkere actricekontjes daar blijf jij niet af…zelfs ik)

Asha ten Broeke. ‘Wetenschapsjournalist’ prijkt er ambitieus naast haar naam. Tsja. Jelle Brand Corstius moeten we van haar op zijn woord geloven. Vandaag weer de loftrompet over racist Gloria Wekker. Wat moet ik met Asha ten Broeke?