Ik heb een tijd via social media gecorrespondeerd met mensen over de hele wereld. Dat vond ik interessant. Ik wilde weten hoe mensen aan de andere kant van de wereldbol in het leven stonden. Wat ze in de sloppen van Afrika voor dingen aten. Hoe ze in streng religieuze omgevingen omgaan met huwelijk en liefde. Hoe het voelt om geen verantwoordelijkheid te voelen voor de enorme armoede om je heen. Dat waren allemaal dingen die ik graag wilde weten. En ik ben veel te weten gekomen. Aan de andere kant ook weer niet; mensen blijken overal ter wereld bezig met hetzelfde; de sores van alledag. Daarom kreeg ik al vaak na korte tijd te lezen dat ze eigenlijk niet meer wisten waar ze over zouden schrijven, omdat ze niets speciaals hadden meegemaakt. Ze beseften niet dat alles wat ze meemaakte speciaal was voor mij, maar dat wilde er vaak niet in. Daarom deed ik het voor. Dan beschreef ik een dag van mij. Inderdaad, ik ga naar mijn werk, kom bij de koffieautomaat, klets met collega’s. Vervolgens start ik mijn computer op, eet een appeltje, gevolgd door een vergadering. Dan weer op de fiets naar huis. In de stromende regen etc etc. Natuurlijk verpakte ik het lekker, die sleur. Maak het gewone leven speciaal, dat vroeg ik hen. Maar het lukte vaak niet om dat goed over te brengen, want dan kreeg ik het verwijt dat ik zoveel meemaakte en zij zo weinig…

Ook ontmoette ik vrouwen die mij zagen als de weg uit de armoede. Daar hield ik niet van. Sommigen waren hardnekkig; zelfs als ik in geuren en kleuren had verteld over mijn liefde en mijn leven, zelfs dan hoopten ze nog op een escape via een huwelijk met mij. Ik ben ook weleens verder gegaan, uit geiligheid. Maar daar had ik al snel spijt van en het vervult mij, terwijl ik dit schrijf, met diepe schaamte. Goed, ander onderwerp!!!

Ik kwam in contact met Najme in Iran. Een voluptueuze vrouw die van het leven houdt. Ze leeft samen met haar dochter in Tehran (ik houd haar spelling aan van haar woonplaats). Ze vertelde dat ze goed en graag kookt en dat ik maar eens bij haar moest komen eten. Die uitnodiging nam ik graag aan! Daarom vlogen Josien en ik niet veel later naar Tehran. We waren best zenuwachtig… Iran was op dat moment nog volop en helemaal volkomen dé vijand van Nederland. Bovendien eiste Iran dat we anders gekleed gingen dan normaal. Ondanks de enorme hitte in een lange broek. Maar voor Josien was het natuurlijk nog veel ingrijpender; zij moest als gesluierde oosterse prinses. (Het stond haar trouwens erg goed..!). Maar we kregen, zelfs door het ambtelijke douane apparaat, een allervriendelijkste ontvangst. Ik denk niet dat ik me ooit in een land zo welkom heb gevoeld als in Iran.

We voelden ons ook onthand. We begrepen er in Tehran weinig van. Een hele straat met horlogemakers werd gevolgd door een hele straat met mobiele telefoonverkopers, en in de daaropvolgende straat werden uitsluitend pompen verkocht. We raakten de weg enigszins kwijt. We wilden leuke winkeltjes; afwisseling. Uiteindelijk vonden we dat ook, maar heel veel later en met behulp van Najme.

Na een wilde taxirit dwars door Tehran, werden we door Najme in haar huis ontvangen. Wat een ervaring! Wat had ze heerlijk voor ons gekookt! En speciaal voor Josien lekkere vegetarische hapjes. Voor mij heerlijk vlees! Je haalt je wel wat op de hals als je Josien en mij uitnodigt!

Ondanks mijn fantastische ervaring, doe ik niet meer zoveel op social media. Van oude mensen de dingen die voorbijgaan! Nu doe ik weer andere dingen… Zijn ook erg interessant en leuk.