Als ik mezelf zou moeten omschrijven dan is het: Gemiddeld en gematigd. Ik schaam me er haast voor. Mijn vader was extreem in alles; hij draait zich om in zijn graf. Over mij. Maar sorry pa, ik ben keurig getrouwd, heb drie kinderen gekregen die ik netjes heb grootgebracht. Als ik de volgende dag naar mijn werk ga, drink ik geen alcohol (anders trouwens ook niet zo vaak) en ga ik bijtijds naar bed. Ik ga hoogstens in gedachten vreemd. Mijn geliefde is een half jaartje jonger dan ik. Jonge vrouwen vind ik er heerlijk uitzien en soms wenste ik dat ik weer jong was, maar als ik met ze praat voel ik me meer pappa dan minnaar. Ik ben echt absoluut doorsnee. Kraak noch smaak. Ik ga het nog erger maken voor mijn pa; ik zou het geeneens anders willen. Ik voel me helemaal gelukkig met mijn huisje, boompje en kat Ida die op mijn schoot ligt te spinnen. Ik gun ieder mijn stille geluk. Echt waar. Aan de andere kant, ik kan ook niet anders. Ik ben wie ik ben. Ik val nou eenmaal op vrouwen die ongeveer even oud zijn als ik. Ik wil nou eenmaal voldoende geld hebben zodat geen enkele zorg heb over hoe ik rond moet komen. Ik heb er geen enkele moeite voor hoeven doen om mijn jongens op nummer één te plaatsen en alles in het werk te stellen om ze het gereedschap te geven waarmee ze kunnen slagen in het leven. Het ging bij mij allemaal vanzelf. Ik hoefde er niets voor te doen. Het maakte mij gelukkig. En nog steeds.
Het kan ook heel anders. Dat besef ik ook. De voorbeelden daarvan waren altijd dichtbij. Ik heb een pa met een CV zo dik als de Dikke van Dale. Tenminste als hij zich al zijn baantjes zou kunnen herinneren, want de drank maakte zijn geheugen al aardig poreus. Beiden hoefden we geen moeite te doen om te leven zoals we leefden. In zekere zin, moest hij meer moeite doen want een zwervende alcoholische nietsnut moet zich veel vaker verantwoorden voor zijn onaangepaste gedrag dan ik, voor mijn aangepaste gedrag…als kantoorpikkie. Mijn pa heeft mij mild gemaakt, omdat ik aan den lijve ondervind dat niemand zichzelf gemaakt heeft en iedereen het moet doen met wie hij is.
Daarom heb ik zo veel gemengde gevoelens bij het Sweetie-project van Terre des Hommes. Vandaag lees ik in een artikel dat deze kinderrechten organisatie een nieuwe actie wil voeren om pedofielen te snappen. Ik heb het er echt moeilijk mee. Kinderen moeten beschermd worden tegen seksueel geweld. Kinderporno kan alleen gemaakt worden door kinderen seksueel te misbruiken. Daarom is mijn standpunt duidelijk; kinderporno kan niet en mag niet. Maar aan de andere kant hebben de daders zichzelf niet gemaakt. Niets is zo ongrijpbaar als je eigen lusten. Het is haast niet in de hand te houden. Lusten heb je, je kunt er niet voor kiezen. Mijn lusten vallen precies samen met wat de maatschappij gewenst vindt. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je eigenlijk alleen maar opgewonden raakt van een kind? Wat als je je niets anders van een ideaal leven kunt voorstellen als het leven van Humbert Humbert naast Lolita? Wat moet je dan?
Om dit soort mensen te vangen wil Terre des Hommes een virtueel meisje van tien inzetten. Als aas. Het voelt fout en goed tegelijk. Ik weet het niet. Ik kijk altijd met angst en beven naar het journaal als een groep op bloed beluste asocialen een woning van een veroordeelde pedofiel belegeren. Ik ben erg blij dat het mij niet kan overkomen…omdat ik pappa ben in de familie Doorsnee…
