Het is verkiezingstijd en dan hoor je rare dingen. Ondanks dat we voor een paar dagen in Antwerpen zijn neergestreken, waren we gisterenavond zo moe, dat we voor de tv gehangen hebben. De Nederlandse tv. Daar kwam Emile Roemer langs. Niet zo heel gek dat hij langs kwam, want gisteren presenteerde de SP haar verkiezingsprogramma. Ze richten hun pijlen voor een groot deel op de zorg. Strategisch goed bedacht want wie wil er nu niet goed behandeld worden op het moment dat je ziek ben. Als het er echt toe doet.

De medische wetenschap is tot steeds meer in staat. Voor mij klinkt ‘kanker’ als niet gestorven maar toch dood. Dat is niet meer de werkelijkheid. Ziektes waar je vroeger aan overleed, die lijkt de medische stand te kunnen verslaan. Maar niet gratis. Vooral de farmaceuten weten uit algemene doodsangst een fiks slaatje te slaan. Ik hou erg van het leven dus ik heb er veel voor over om dat leven te rekken. En velen met mij. Kortom best strategisch om als politieke partij in te zetten op een betaalbare zorg.

Bij de SP zoeken ze de betaalbaarheid vooral in het geld dat wij er als ‘consument’ aan moeten betalen. Die willen ze zo laag mogelijk houden. Dat willen ze bereiken met solidariteit. Ze redeneren, met z’n allen betalen we voor de mensen die het treft. We leggen allemaal een centje in de pot en als iemand zo onfortuinlijk is om ziek te worden, dan betalen we de behandeling uit die pot. Dat was niet alleen de gedachte van de SP, maar zo denkt en dacht de hele samenleving erover. Maar dat centje dat we in die pot stopten, bleek niet genoeg om de behandeling van die paar zieken te betalen. Niet alleen werd de definitie van ziek en niet ziek vager, maar ook de prijs behandeling steeg in rap tempo. Er moest geen centje meer in die pot, maar geld. Heel veel geld. Maar ook dat was nog niet genoeg. Er werd een bak geld elders vandaan gesleept om die zorg maar te kunnen betalen. Dat kon niet lang goed gaan. Voorspellingen over de betaalbaarheid werden met de dag somberder. Er moesten maatregelen komen. Daarom werd de strijd aangebonden vanaf twee kanten. De farmaceuten werden aangepakt (Niet alles mocht meer zomaar worden voorgeschreven. Bovendien moesten de prijzen omlaag). Maar ook de ‘consumenten’ kant werd fiks aangepakt. Met een eigen risico. Als jij gebruik maakt voor de zorg, moet je ietsje meer bijdragen aan de pot dan als je geen gebruik maakt van de zorg.  Deze aanpak lijkt goed te werken, want de kosten in de gezondheidszorg zijn minder hard gestegen.

Maar de SP denkt daar heel anders over. Die willen geen eigen bijdrage en ze willen dat er geen restricties zijn op wat er behandeld wordt en wat er voor medicijnen worden voorgeschreven. In mijn ogen heilloos; dat hadden we al eens geprobeerd en werd een mislukking. Maar het lijkt het goed te doen in verkiezingstijd. Gisterenavond op de Nederlandse tv maakte Roemer het wel erg bont: In ons huidige systeem betalen de zieken voor de gezonden, daarom moet de eigen bijdrage worden afgeschaft, betoogde Roemer. Ik loop daar al een tijdje op te herkauwen…Betalen de zieken voor de gezonden. Met gelaatstrekken die geen tegenspraak dulden. Maar, die gezonde mensen, daar hoeft toch niets voor betaald te worden…? Dacht ik voorzichtig. Verkiezingstijd; dan zegt men met een stalen gezicht de gekste dingen. Ook Emile Roemer.