Culinair gezien is de lente veelal uitgesteld genot. Je zaait en je plant, maar pas over maanden kan je oogsten. Vandaag ga ik kool planten. In ons kleine kasje heb ik drie rijtjes kool voorgezaaid: Witte kool, spruitjes en boerenkool. Het zaaisel is prachtig opgekomen en de plantjes staan te popelen om uitgepoot te worden. Ze staan hutjemutje bij elkaar. Hoe sterk ik me ook voorneem om dun te zaaien, het lukt me niet echt. Maar de plantjes lijden er nog niet onder. Moet ik natuurlijk wel aan het werk. Kool kweken is arbeidsintensief. Heel anders dan bijvoorbeeld worteltjes. Als je mooi dun worteltjes gezaaid hebt, hoef je helemaal niets anders te doen dan het onkruid weg te houden. Hoe anders is kool!

Kool is niet alleen arbeidsintensief voor mij, maar ook voor de grond. Geen fragiel worteltje dat zuinigjes haar voedsel aan de aarde onttrekt, maar een stevige grote plant die de aarde leegvreet. Dat vergt nogal wat van de grond. Een stevige schep compost in het plantgat moet de aarde beschermen tegen uitputting.

De resten van de kooloogst van vorig jaar heb ik gisteren opgeruimd. Witte kool staat voor mij gelijk aan zuurkool. Ik heb verschillende lekkere recepten met witte kool, maar een deel van mijn witte kool is bestemd voor de zuurkool. Zo’n groente waar ik nu, in het prille voorjaar niet echt aan moet denken, maar die ik eindeloos lekker vind in de winter. Associeer je zuurkool met het sompige en natte Europa, dan kom je bedrogen uit. Naast de bazaar in Teheran kan je de lekkerste falafel eten die ik ooit geproefd heb. Zuurkool moet je zelf, naar smaak, over de gefrituurde balletjes draperen. En die Iraanse zuurkool verschilt qua smaak niet zo heel veel van de zuurkool die we hier eten. Desalniettemin passen lente en zuurkool niet bij elkaar, vind ik. Gisteren heb ik het laatste beetje zuurkool weggegooid en mijn zuurkoolpot goed schoongemaakt. De boel was een beetje gaan stinken. In oktober zal de pot weer gevuld worden…met verse kool uit eigen moestuin! (Als het meezit…).

Maar op dit moment moeten we nog even aan de slag want er lijkt geen plant te zijn met meer vijanden in mijn tuin dan de kool. Vooral slakken hebben het voorzien op de jonge plantjes. Vorig seizoen hebben we een heuse slakkenplaag gehad. Niet alleen de kolen hadden er last van, maar alles wat groen was moest het ontgelden. Dit jaar heeft het van de winter goed gevroren en dat lijkt het aantal slakken te hebben teruggebracht tot een aanvaardbaar niveau. Desalniettemin geef ik mijn tere plantjes niet zomaar aan de natuur prijs. Vorig jaar, toen we de wanhoop nabij waren, hebben we de ultieme bescherming gevonden. We sneden de bodem uit een plastic bekertje en beplakte het met antislakken kopertape. Dat zette we over het koolplantje heen. De vijand slijmert tegen de wand van het bekertje omhoog en op het moment dat hij de lekkere frisse jonge plantjes ruikt, stuit het op het kopertape. Een onoverbrugbare slakkenbarrière. De slijmerd heeft maar één keus: Wegwezen!

De bekertjes staan klaar! De koolplantjes staan klaar. Aan het werk!