Helaas, het was voor de wereld een verschrikkelijk jaar. Ik kan niet anders zeggen. Ik vrees voor de toekomst. De planeet wordt geteisterd. Door oorlog en geweld. Uitzichtloze oorlogen. Mijn optimisme moet je met een vergrootglas zoeken. Eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin meer om over alle ellende te schrijven; om mijn pessimisme te delen op het internet. Laat dan vandaag, zo aan het eind van het jaar, dan maar de enige keer zijn.

De oorlog in Oekraïne heb ik best intensief gevolgd. Wat hoopte ik dat hij snel afgelopen zou zijn; dat Oekraïne een doorbraak forceerde bij Zaporizja en doorstootte naar de zwarte zee om vervolgens de Russen een geweldige nederlaag te bezorgen waarna de vrede snel getekend werd. Maar nee, zo liep het dus niet. Dag één veroveren ze een stukje grond dat op dag twee weer wordt terugveroverd en op dag drie wordt het weer veroverd en op dag vier wordt het weer heroverd en ga zo maar door. Elke dag honderden doden en gewonden. Verschrikkelijk! Ik volg het dus ook niet meer want wat valt er te volgen?

Maar het ergste moest nog komen. Dat was 7 oktober. Wat een verschrikking en wat een drama! Dat daarna Gaza ‘naar het stenen tijdperk’ werd gebombardeerd is niet goed te praten. Mijn mening over Gaza en Hamas heb ik al eerder op deze website geschreven in een reactie op een eenzijdige column van Tommy Wieringa enkele jaren geleden.

De dag van de grote pogrom op Israëlische burgers wordt voor mij samengevat door Naama Levy. Ik heb haar leren kennen. Niet persoonlijk, maar toch. Na de Hamas aanval op Israël verschenen er diverse filmpjes die opgenomen waren in Gaza. Dode soldaten achter in een pickup waar juichende omstanders met plezier op los sloegen. Een nagenoeg naakt meisje achter in een auto, meer dood dan levend. Verder nog een filmpje dat me met walging vervulde maar waarvan ik in eerste instantie niet begreep waar ik zo onpasselijk van werd. Misschien het enthousiasme van de Hamasstrijder en de wrede manier waarop hij haar aan d’r haren meesleepte. Het gevoel dat je zo niet met mensen om moet gaan. Nooit niet. Maar later ben ik dat filmpje eens goed gaan bekijken.

De vrouw die we zien is gewond. Hoe ernstig, dat is moeilijk te bepalen. Ze kan nog lopen. Maar wat opvalt is dat ze een soort trainingsbroek aanheeft waar bij haar billen een grote bloedvlek te zien is. Verder veel bloedvlekken in het gezicht en op haar benen. Haar handen zijn op haar rug gebonden. Onder het roepen van Allahoe akbar wordt de vrouw aan haar haren uit de achterbak van een grote auto getrokken. Met de ene hand sleurt hij de vrouw mee, in zijn andere hand heeft hij een pistool. Ze wordt gedwongen om op de achterbank van de auto te gaan…zitten, denk ik, maar ze gaat dan verkeerd om de auto in. Wat ook nog opvalt aan haar verwondingen is dat er wonden zitten op haar achillespezen.

Waarom drong het pas zo laat tot me door dat dat bloed op haar billen wijst op verschrikkelijk seksueel misbruik? De walging en het verdriet om deze jonge vrouw en ook mijn verwarring vloog alle kanten op. Veel vrouwen moeten dit meteen gezien hebben en meteen de conclusie getrokken hebben dat deze vrouw – ongetwijfeld ook door de smeerlap die haar aan haar haren meesleurt – op gruwelijke wijze seksueel misbruikt is. Ik verwijt mezelf mijn naïviteit dat ik niet meteen zag wat hier aan de hand was. Het maakt me zo verschrikkelijk onredelijk kwaad dat ik visioenen kreeg van die Hamas-strijder maar dan aan zijn voeten opgehangen met zijn eigen lul in zijn mond. Gek genoeg zweeg de wereld hierover. Vaag hoorde je over seksueel geweld, maar ja, propaganda vanuit alle hoeken. Duizenden journalisten moeten meteen hebben herkend wat deze jonge vrouw was overkomen maar iedereen zweeg erover! Waarom? (#Metoo, unless you’re a jew?)

Het kostte niet veel moeite om uit te zoeken wie ze was en waar ze vandaan kwam. De vrouw bleek de 19-jarige Naama Levy te zijn. De vermeende trainingsbroek is in werkelijkheid haar pyama. Ze lag thuis, in haar eigen bed, te slapen in de kibboets waar ze woonde toen de Hamas aanval begon. Een vrouw met uitzicht op een prachtig leven waarin ze veel goeds zou doen voor de mensen op aarde. Ze zat in dialooggroepen tussen Israëlische en Palestijnse jongeren om meer begrip voor elkaar te krijgen. Ze wilde een eeuwigdurende vrede met de Palestijnen en zette zich daar met hart en ziel voor in. Verder zette zij zich in voor alle ontheemden die van waar in de wereld dan ook, een ‘veilige’ plek zochten in Israël. Best een beetje elitair was ze, met haar sportarts-moeder, maar wellicht de elitaire voorhoede die je nodig hebt om van onze wereld een mooiere planeet te maken.

Hebben ze geprobeerd om haar achillespezen door te snijden om te zorgen dat ze nooit meer kon lopen of zijn dat die wonden veroorzaakt door de touwen waarbij ze haar benen vastbonden zodat ze beter te keer konden gaan…ik wil het niet weten. Haal die verschrikkelijke beelden van mijn netvlies! Ik kan er nauwelijks van slapen! Ik denk dat ze dood is, maar haar moeder heeft nog een sprankje hoop. Laten we haar herinneren als de knappe en intelligente vrouw die ze was. Naama Levy!