Jongetjes opvoeden… Ik heb er ervaring mee. Er wordt gezegd dat als je een doos kleurpotloden aan een meisje geeft, ze stilletjes gaat zitten kleuren. Geef je een kleurpotlood aan een jongen, dan breekt hij het potlood door om te kijken of die mooie kleur die je aan de punt ziet, ook middenin het potlood zit. Onderzoeken, dat doen jongetjes vaak. Ik heb er zelf ook mijn bekomst van gehad. Dertig jaar geleden. In de tijd dat V&D nog gewoon bestond. Met roltrappen en al.

Het was een zaterdagmiddag heel erg lang geleden. Josien en ik vormden toen nog een stel met een kind. Dus nog voordat Jurriën geboren werd. We waren naar de stad en aan het winkelen in V&D. Ik denk dat ik grammofoonplaten wilde kijken. (Wat is er waanzinnig veel verandert in die dertig jaar). Misschien had ik zelfs wel een plaat gevonden. Wie weet. Na afloop gingen we de roltrappen af. Sandor aan het handje. De trap helemaal vol met het winkelende publiek. Wij komen beneden aan de roltrap. Ik zie dat Sandor zich bukt en voordat we het ons realiseren heeft hij op die fantastisch, grote, rode, glimmende knop gedrukt; zo’n knop moet je als jonge onderzoeker even uitproberen. Het effect was daverend. Ogenblikkelijk stond de roltrap stil. Nog te verbouwereerd om enige actie te ondernemen en met het bloed stijgend naar onze kaken stonden we daar op de stilstaande roltrap. Mensen passeerden ons mopperig.

Ik pakte Sandor’s drukgrage handje en wilde stilletjes de pleiterik maken. Ik had het zo warm… Ik wilde zo graag naar buiten…

Had Sandor zijn moment of fame op de roltrap van de V&D dertig jaar geleden, er zijn ook jongetjes die met hun onderzoeksdrift wereldnieuws worden.

Neem bijvoorbeeld Alfredo Rampi. Die achternaam heb ik echt niet zelfverzonnen. God heeft met zijn vooruitziende plek Alfredo bij die ouders, met die achternaam, geboren laten worden. Het joch was in 1981 een paar dagen wereldnieuws louter en alleen omdat hij onderzocht had waar een gat in de grond naartoe leidde. De diepte in, kwam hij al snel achter. Dat was niet zo fijn, want er uitkomen lukte niet meer. Als ik het me goed herinner is het kind daar diep onder de grond ook bezweken.

Nu dus Yamato. Een jongetje in Japan. Een kliertje…dat moge duidelijk zijn. Wat ik ervan begreep, deed het joch onderzoek naar het verband tussen rijdende auto’s en steentjes die er tegenaan gegooid werden. Echt wel een rotjoch dus, want, kom niet aan andermans auto. Een straf was wel op zijn plaats vonden zijn ouders (ben ik het wel mee eens, je moet toch wat). Daarom lieten ze hem achter in het bos. Heus wel met het idee om hem snel weer op te halen, heus wel. Maar onze jonge Japanse onderzoeker dacht daar anders over; hij sloeg meteen aan het survivallen… ‘Je bent in een onbekend bos. Over een uurtje is het donker. Zoek dus een veilige slaapplaats’. Dat moet hij gedacht hebben! Logisch toch! Na niet al te lange tijd vond hij dieper het bos in precies wat je als jonge survivaler nodig hebt. Zijn ouders, die waarschijnlijk hoopten dat het joch stilletjes was gaan zitten afwachten en met traantjes in zijn ogen in hun armen zou springen, hadden een misrekening gedaan. Weg Yamato…

Ze hebben het kind, gelukkig, blakend van gezondheid en opperst tevreden over eigen resultaten een week later teruggevonden. Zijn ouders gingen voor de wereldpers door het stof. Ik ben ineens zo benieuwd wat Yamato’s achternaam Tanooka betekent. Zou het misschien…Rampi kunnen betekenen?