Ik heb nog niet verteld hoe het afgelopen is met de plannen die ik voor onze Badhoevense moestuin had, vorig jaar. Het werd een rampjaar. Qua oogst beleefde we het slechtste jaar ooit. Alles dat normaal goed groeit in de polderklei, was al opgegeten voordat het goed en wel het kopje boven de aarde stak. Ik heb zelden een slijmeriger vertoning gezien dan het afgelopen jaar. Grote bruine naaktslakken terroriseerden alles dat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit. Tegen de schemering kwamen ze in grote getalen tevoorschijn en stortte ze zich op alles dat groen was. Mosterd leken ze niet te lusten en onze zwarte ramanas ook niet. Helaas bleken aardvlooien helemaal gek op onze mosterdplanten en begrepen we ‘slakken weerzin tegen de zwarte ramanas wel; we vonden hem zelf eigenlijk ook niet te vreten. Nee, onze oogst was schamel. De plantjes waren reddeloos, de tuin redeloos en wij waren radeloos; een heus tuin-rampjaar!

Hebben we ons dan zomaar overgegeven aan het slijmerige ongedierte? Mooi niet! Ik denk dat we wel zo’n beetje alles uit de kast hebben gehaald in de strijd tegen de slak. Het meeste hielp eigenlijk geen zier. De randjes, bijvoorbeeld. Het verhaal ging dat de beesten moeilijk over een randje heen konden komen. Daarom zette we plastic randjes rond sommige bedjes. Ons viel het niet op dat er meer slakken buiten bleven dan erin kwamen. Feit was wel dat het enige groen binnen het randje, het groene randje zelf was; de rest was verslonden. Ecologische slakkenkorrels hebben we gestrooid. Punt. Ik geloof dat het ongedierte graag een slakkenkorreltje vrat om het verse groen mee weg te spoelen. Wij hadden niet het idee dat ze daarvan dood gingen of…bang het hazepad kozen. Toch hebben we uiteindelijk wel zuurkool uit eigen tuin gemaakt. Met zelfgekweekte kool. Er bleek namelijk één remedie te zijn waar de vijand niet van terug had; anti-slakken kopertape. We knipten de bodem uit een plastic bekertje en beplakte het bekertje met de tape. Vervolgens zette we het over een koolplantje heen. De slijmjurken kropen tegen het bekertje op maar zodra ze het kopertape raakten maakten ze rechtsomkeert. Dat heeft onze koolplantjes gered.

Jammer genoeg hadden we de koolplantjes op ons nieuw verworven stukje tuin gezet en dat was al jaren verwaarloosd qua compost. Gewoon uitgeputte grond. De schep compost die we in het plantgat hadden gegooid was niet voldoende om de plantjes te laten uitgroeien tot weelderige kolen. Maar de onderdeurtjes die we oogsten waren voldoende voor een aantal maaltjes zuurkool.

Hebben we dan nu de moed opgegeven? Wat dacht je? Mooi niet! Afgelopen herfst hebben we de tuin gespit en in de spitvore hebben we goed compost gestrooid. Bovendien heeft het deze winter goed gevroren. Onze hoop: Slakken doodgevroren en een vruchtbare tuin! We hebben een fantastisch tuinplan gemaakt voor dit jaar en alles wat we konden zaaien gezaaid. De eerste plantjes zijn goed opgekomen en slakken hebben we nog niet gezien (afkloppen!). Behalve een heel klein slakje. Daar heb ik mijn hak van mijn nieuw tuinklomp opgezet en gedraaid en geveegd tot er niets meer van over was dan een slijmerige veeg op het tuinpad. Ik verwacht dit jaar een fantastische oogst!