Mijn jongste is de enige van de drie die zich voor politiek interesseert. Hij is zelfs wel een felle. Hij houdt van debatteren. Hij vat dat op als zijn mening ventileren. Echt luisteren naar een ander is nog een uitdaging voor hem. Hij heeft dat niet van een vreemde. Ik praat ook graag over politiek en ik laat me niet zo heel makkelijk uit het veld slaan. Hoewel…toen hij zijn politieke denken begon te vormen, deed hij het vooral tegen mij. Als puber richtte hij zich vooral op de mening van zijn pa. Linksgeoriënteerd altijd zoekend naar de nuance. Kritisch op Israël, maar wel als vriend. Eerlijk delen, solidariteit, verantwoordelijkheid nemen. Als ik andermans vrijheid inperk, perk ik ook mijn eigen vrijheid in. Daar ben ik van overtuigd en ik ben er daarom tegen. Ik vind dat een goede samenwerking tussen landen goed is voor de economie. Maar veel belangrijker nog vind ik dat een goede samenwerking veel ellende tussen landen voorkomt. Hoewel ik toen nog niet geboren was, vergeet ik de eerste helft van de twintigste eeuw niet en ik besef me dat er maar weinig voor nodig is om de oude sentimenten weer te doen oplaaien. Ik maak me daar zorgen over. De ellende van de eerste helft van de twintigste eeuw werkt ook door in de staat Israël. Ik vind dat een joodse staat gerechtvaardigd is en dat die staat op de juiste plek is gevestigd; Israël is er nu eenmaal en gejeremieer daarover is tijdverspilling. Punt. In de zin van Theo van Gogh ben ik politiek correct en…ik ben daar trots op.

Zoonlief bestreed dit alles natuurlijk met hand en tand. Enige nazistische- en fascistische argumenten werden van stal gehaald om pappa lekker te stangen. Natuurlijk ging ik er fel tegenin . “Omdat iedereen zich zo schuldig over die joden voelde, hebben ze de joden Israël gegeven en dat was onrechtvaardig tegenover de Palestijnen!” vond mijn zoon. “Hitler was toch wel heel succesvol want hij bouwde Duitsland razendsnel op. Joden hadden het kapitaal in handen waarmee ze schaamteloos speculeerden?” Tsja… “Waarom zou je rekening houden met de domme en stomme mensen die niet zelf voor hun hachje kunnen zorgen? Waarom geld naar het buitenland als we hier geld tekort komen. Liever geld naar de zieken in plaats van naar de Grieken.” Kortom mijn jongste profileerde zich als extremistische PVV’er en daarmee schokte hij zijn pa. Ach, dat van die Grieken daar kon ik wel om glimlachen maar met al zijn gebral over de joden kon hij me goed op de kast krijgen. Afkomst is in mijn denken niet relevant, maar in mijn gevoelsleven wel. Het leed dat mijn moeder en mijn grootouders is aangedaan drukt nog altijd op mijn schouders. Ik kan weinig hebben als het over antisemitisme gaat. Die vervelende puber voelde dat; dat rotjoch van mij waar ik zo gek op ben.

Gisteren at hij bij ons, samen met zijn lieve vriendin. Zijn mening is wat milder geworden. Begin met hem weliswaar niet over de staat Israël, maar over de binnenlandse politiek is hij echt gematigder geworden. Zoonlief kiest nu voor Thierry Baudet. Ik heb die Baudet gewoon nooit serieus genomen. Ik vind referenda niets. Baudet komt op mij over als een over het paard getilde corpsbal. Maar het schijnt dat hij best goed ligt in de peilingen. Misschien moet ik me ook maar eens in hem verdiepen…