Rechtse Amerikanen en mannen als Thierry Baudet en Paul Cliteur geloven dat er vanuit linkse hoek een complot is gesmeed om de waarden die onze maatschappij maakten zoals hij was, omver te werpen. Zij denken dat een groep intellectuelen die in de vorige eeuw leefden, het goeddeels gelukt is om alle waarden die destijds het fundament van onze maatschappij vormden, te laten wankelen. Als symbool van deze wankelende cultuur staat de dominante heteroseksuele blanke man van tegenwoordig. Langzamerhand is dit symbool verdwenen en zou nu plaatsgemaakt hebben voor een voortdurend in de verdediging verkerende, onzekere, van iedereen afhankelijke schertsfiguur. Een makkelijke prooi voor mannen afkomstige uit andere culturen waar mannen nog wel de status hebben die ze altijd hadden. Dit complot wordt volgens rechts aangevoerd door filosofen die opkwamen rond de tweede wereldoorlog en tot volle wasdom kwamen in de jaren zestig. Zij verkondigden volgens diezelfde kringen het cultuurmarxisme. Het cultuurmarxisme was erop uit om de dominante heteroseksuele man uit te schakelen.

Ik geloof niet in zulke complotten maar toch lach ik het cultuurmarxisme niet weg. Ik zie, net als Baudet en Cliteur, wel dat er wat aan de hand is met de dominante heteroman in Nederland. Die dominante man is aan het verdwijnen. Daar is iets voor in de plaats gekomen en je moet je afvragen of het goed voor ons allen is als alle kenmerken van dit stereotype mens verdwijnt. Overigens heb ik het niet speciaal over de blanke dominante heteroman; in Nederland is elk stereotype dominante man op z’n retour. Misschien ondervinden de heteromannen uit islamitische kringen er wel veel meer problemen mee dan allochtone blanke mannen. Ook in kringen met een andere culturele achtergrond is de dominante man aan het instorten; dat kan ook niet anders. Maar omdat die culturen wat later zijn ingestapt in de trein van culturele verandering, is de schok bij hen veel heviger. Wat de complotdenkers vergeten is dat een maatschappij gewoon verandert. Altijd en altijd steeds sneller. Dat wordt veroorzaakt door een complex aan factoren. Je bent wel heel dom als je gelooft dat slechts een groepje filosofen in de jaren zestig zo’n ommekeer teweeg kan brengen; dan heb je oogkleppen op die je ogen in z’n geheel bedekken.

Maar dat de dominante heteroseksuele man aan het verdwijnen is, dat is duidelijk. Dat zie ik goed aan heldenfilms. In de afgelopen twee dagen zag ik James Bond ‘The world is not enough’ en de volgende dag de StarWars film ‘Rogue One’. De eerste film stamt uit de oude cultuur. Je vindt het allemaal wel grappig maar je voelt dat vooral de man-vrouw verhoudingen niet meer kunnen kloppen; zo gaan we niet meer met elkaar om. StarWars voelt veel moderner wat dat betreft. De held is een heldin. Ze is onverschrokken, slim, doortastend, zoekt samenwerking en neemt de leiding. Mannen helpen haar. Beschermen haar tot op zekere hoogte. De tegenpartij in Rogue One bestaat uit eendimensionale dictators. De tegenpartij bestaat uit baantjesjagers die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en die zwaar lijden onder de door henzelf gekoesterde afrekencultuur. De rebellen vertrouwen elkaar. Ze willen samenwerken. Iedereen z’n mening telt even zwaar… Het is mij volkomen duidelijk: ‘Rogue One’ is cultuurmarxisme in optima forma!