Ik geef het toe, ik heb nooit getwijfeld aan het bestaansrecht van Israël. Ook niet aan de totstandkoming van het land. Ik leerde dat joden het land gekocht hadden en dat ze daarmee de rechtmatige eigenaar van het land waren. Op dat gekochte land stichtte ze kibboetsen die het land van een dorre woestijn omtoverden tot een vruchtbaar land. Toen de joden het land zich officieel toe-eigende, vielen de Arabische buurstaten het kleine Israël aan. Gedreven door de wil om te overleven, lukte het de joodse staat om de aanvallers te weerstaan. Later, tijdens de aan Israël opgedrongen zesdaagse oorlog, sloeg Israël hard toe en veroverde ze een grote stukken land. Dat is wat ik zo ongeveer leerde over Israël. Bovendien was Israël een noodzakelijk land. Opgegroeid met dood en concentratiekampen en het vergassen van joodse mensen was het voor mij wel duidelijk dat joden alleen maar bescherming voor altijd konden krijgen als ze zelf over een leger beschikten dat hen kon beschermen tegen de boze antisemitische buitenwereld.

Over een aantal dingen ben ik genuanceerder gaan denken. Over dat opkopen van land, bijvoorbeeld. Als je land koopt van een corrupte leider in wiens zakken het geld verdwijnt, heb je het land dan eerlijk gekocht? Ik betwijfel het. Maar desondanks denk ik dat de mensen die het Arabische land opkochten, dat naar eer en geweten hebben gedaan in de overtuiging dat het rechtmatig was. Veel joden beschouwen het land Israël vanzelfsprekend als hun land. Er ligt ontegenzeggelijk een hele lange joodse geschiedenis in dat land. Het is een feit dat er sprake is geweest van deportatie van de joden uit Israël en dat men daarna over de wereld verspreid is geraakt; niemand kan dat ontkennen. Aan de andere kant geeft dat je nog niet het recht om het land na eeuwen zomaar weer in te pikken. Israël kon destijds niet zomaar zonder meer en vanzelfsprekend gevestigd worden waar het nu ligt. Aan de andere kant is er geen plek op aarde waar dat beter kon en vanzelfsprekender is dan waar Israël nu ligt. Zie daar het grote Israël dilemma.

Op dit moment is Israël een democratisch paradijs in een door oorlog en ellende verscheurde omgeving. In Israël voelen de niet-joodse mensen zich tweederangsburgers. Wellicht is dat zo. Maar aan de andere kant zijn ze wel vertegenwoordigd in het parlement en worden ze binnen Israël beschermd door de wet. Israël is, in tegenstelling tot al haar buurstaten een rechtsstaat. Inmiddels al decennia geleid door politici die weinig moeten hebben van een Palestijnse buurstaat. In mijn ogen is die weerzin tegen Palestijnse buren niet ingegeven door racisme, maar door angst voor de veiligheid. Geef ze eens ongelijk. Dagelijks worden er vanuit de Gazastrook raketten op Israël afgevuurd. Hoewel ik de muur rond de Palestijnse gebieden niet vind bijdragen aan het bereiken van een vreedzaam samenleven, denk ik wel dat die muur heel veel ellende voorkomt voor Israël. Zonder muur kwamen godsdienstwaanzinnigen het land binnen om zich in een bus vol schoolkinderen op te blazen. Laten we wel wezen, die golf van aanslagen is toch mooi verleden tijd, dankzij die muur.

Helaas liegen de antisemitische ontwikkelingen in Nederland er niet om en rechtvaardigt het dat joodse mensen een veilig heenkomen kunnen zoeken in een tot de tanden toe gewapend Israël. De wereld heeft zelden haar joodse onderdanen tot het einde toe beschermd… Tot zelfs het Anne Frankhuis aan toe, moet alles wat ook maar een beetje Joods is, in Nederland beschermd worden. Dat zou je toch te denken moeten geven…