Vandaag in de Volkskrant een column van Izz ad-Din Ruhulessin. Deze maand is hij de gastcolumnist, staat er boven zijn stukje. We gaan dus meer van hem lezen! Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; ik heb het stukje gelezen en werd al bij de eerste alinea compleet in de war gebracht. Ik geloof dat deze columnist het Nederlandse onderwijs niet goed vindt. De column begint met een ervaring die hij, kennelijk, had in het Hoger Beroepsonderwijs. Dat zou hij slechts één dag hebben genoten. Wat ik lees is dat de docent een vraag stelt aan zijn leerlingen. Dat de schrijver zijn vinger opsteekt. De docent negeert zijn vinger en gaat door met de les. Hevig gepikeerd staat de columnist op, constateert dat het onderwijs niet aan zijn verwachtingen voldoet en beent de klas en het HBO uit. Daadkrachtig, dat wel, maar waar slaat het op?

Het zou kunnen dat hij zich onderschat voelde: Alsof híj nooit het juiste antwoord zou kunnen geven. Of voelde hij zich overschat: Waarom deze vraag gesteld als je toch het antwoord gaat geven. Of…hij voelt zich achtergesteld omdat zijn culturele achtergrond niet de Nederlandse is? Of wilde hij zijn medestudenten laten zien hoe superieur hij is, en vanuit dat perspectief hulp bieden bij het pleiten voor beter onderwijs? Ik heb er geen idee van. Ruhulessin heeft een andere culturele achtergrond dan de Nederlandse, dat is duidelijk. Daar gaat zijn stukje, geloof ik, over. Maar wat hij nou precies wil zeggen? Hij hangt in ieder geval met veel plezier de boze allochtoon uit.

Als je iemand leert kennen, dan probeer je hem in te schatten. Wat kan hij wel, wat kan hij niet. Het overkomt me regelmatig dat ik iemand over- of onderschat. Andersom gebeurt dat bij mij ook. Hoe vaak is het niet gebeurd dat iemand die ik maar nauwelijks ken iets gaat uitleggen dat ik allang weet? Of dat iemand iets uitlegt en verschillende stappen heeft overgeslagen omdat hij die al bekend veronderstelde? Geen enkel probleem. Vriendelijk corrigeer je diegene en klaar is Kees (of Izz ad-Din). Zo gaan we met elkaar om; zo leren we elkaar kennen. Izz ad-Din Ruhulessin hangt zijn oordeel over het HBO in Nederland op aan een sessie van zo te zien nog geen tien minuten. Omdat een docent een (verkeerde?) inschatting maakt voelt Ruhulessin zich op zijn pikkie getrapt en loopt de collegezaal uit om nooit weer terug te keren. Onbegrijpelijk!

Ik denk dat het hier ging om zijn eerste dag op de PABO. Wat dat betreft ben ik wel blij dat hij de klas uitliep. Ik denk niet dat we zitten te wachten op onderwijskrachten met zo’n klein lontje en zo weinig doorzettingsvermogen. Wat moet je met iemand die alles opgeeft omdat hij zich (onterecht?) een keer niet begrepen voelt? Ik zou geen leerkracht voor de klas van mijn kind willen die bij het eerste beetje tegenwind wegloopt. Ik vraag me af wat voor beeld Izz ad-Din Ruhulessin van zichzelf wil neerzetten. In het vervolg van zijn warrige column pleit de man, denk ik, om de kwaliteit van het HBO en vooral de PABO niet te verlagen om meer allochtone studenten binnen te halen. Ben ik het mee eens. Ik vind dat mensen die aan een PABO gaan studeren aan de normen moeten voldoen. Zeker qua kennis, maar ook psychisch. Dat laatste is veel moeilijker meten. Gelukkig dat Izz ad-Din Ruhulessin er zelf al uit is gestapt; hij lijkt me niet geschikt.