Ik hoef er niet voor in de spiegel te kijken; ik weet het. Ik ben zwaarlijvig. Te dik. Het wordt me van alle kanten trouwens ingepeperd. Ik ben een vetzak. Heus, er zijn heel veel ergere gevallen dan ik, maar ik ben er ook één. Elk pondje gaat door het mondje. Ik ben een gulzige, luie veelvraat en ik heb het aan mezelf te danken. Zelf geloof ik ook dat het aan mij ligt zelfs als ik me voorneem dat niet te denken. Het is me jaren bijgebracht. In gezelschap probeer ik als een muisje te eten. Dat komt je zelfbeeld niet ten goede, kan ik vertellen.

Afvallen; ik weet er meer van dan van aankomen. Ik heb bij weinigen een dieet zien lukken. Ik ben zelf ook een keer veel kilootjes kwijtgeraakt. Maar je houdt zo’n bezopen dieet niet de rest van je leven vol. Er komt een moment dat je de teugels laat vieren en dan is het heel snel gedaan. Je gewicht schiet binnen enkele weken weer terug naar het niveau dat je met zoveel moeite achter je had gelaten en kijk je niet uit…dan schiet je er dwars doorheen en ben je nog veel zwaarder dan je eerst was. Ik zelf kon op het juiste moment op de rem trappen, tal van mensen om mij heen niet.

Gisteren ging ik naar de diëtist om wat aanwijzingen te krijgen over omgaan met diabetes. Ik vertelde hem over mijn ervaringen met diëten en afvallen. Ik dacht dat de goede man naar mij geluisterd had. Nee dus. Kreeg ik anderhalf uur te horen hoe slecht ik wel niet was met mijn vette pens. Dat ik in het vervolg een gezellige rauwkostsalade naar mijn werk mee moest nemen in plaats van boterhammetjes. Dat aardappelen, rijst, brood en vers fruit in het vervolg verboden zijn en dat ik maar eens lekker moest gaan experimenteren met rauwkost, groente en linzenschotels. Ik was toch culinair geïnteresseerd? Dan kon ik vast wel lekkere dingen bedenken. Kortom na anderhalf uur stond deze dikzak zwaar gedeprimeerd op straat. Dat ging dus niet goed tussen hem en mij. Ik wist meteen zeker dat ik nooit meer terug zou gaan ook al had ik net een vervolgafspraak in mijn agenda gezet.

14 april stond er een interessant artikeltje in de Volkskrant over dit onderwerp. Van Noortje van Amsterdam. Zij doet onderzoek naar effecten van gezondheidsidealen. Een slank lichaam is niet alleen een schoonheidsideaal maar ook een gezondheidsideaal. De vraag is in hoeverre een zwaarlijvig lichaam eigen schuld is en ook in hoeverre je dat zwaarlijvige lichaam kunt veranderen. Een vetrandje op het lichaam is ongezond, maar daar eindeloos over jeremiëren helpt daar weinig aan. Wellicht moeten we aanvaarden dat een vetter lichaam leidt naar een eerdere dood, maar dat we de kwaliteit van het leven voor die dood daar minder onder laten lijden. Nu vechten we voor een verloren zaak, geven we onszelf de schuld en gaan we alsnog eerder dood. Diëten leiden helemaal tot niets. Ik heb de pech dat ik door een dikke vader uit een dikkige familie ben verwekt. Klaar! Noortje van Amsterdam ziet het probleem en vraagt de overheid te stoppen met akties als: ‘Dikke bult eigen schuld’; het zijn geen campagnes die iets positiefs opleveren.

Ik bak al jaren mijn eigen brood. Klasse brood. Deskundigen hebben dat bevestigd. Op basis van desem. Ik heb een eigen recept ontwikkelt van biologisch meel dat ik van de molen haal. Puur natuur. In het weekend bak ik feestbrood. Net zo biologisch als mijn andere brood, maar wit en erg luchtig. Dat brood lijkt op het brood dat je doorgaans op vakantie in Frankrijk eet. Maar dan van de beste bakkers. Weet ik zeker. Brood bakken vind ik echt leuk. Ik ga dat niet voor de eerste de beste diëtist opgeven. Echt niet. Maar dat betekent tegelijkertijd dat ik waarschijnlijk Josien als weduwe ga achterlaten; dat ze nog een tijd verder moet zonder mij. Ik wou dat dat anders was; dat we allebei tegelijk konden gaan. Maar dat is niet zo. Ik voel me zwaarmoedig…en zwaarlijvig.