Het laat-op-de-avond praatprogramma van Jeroen Pauw is weer begonnen. De Olympische spelen hebben plaatsgemaakt voor de talkshows. Ik vind dat wel fijn. Langzaam keert het gewone leven weer terug. Ook de problemen, want Pauw is eigenlijk iets te laat op de avond. Op het moment dat zijn programma begint, zou ik, als ik verstandig was, in bed moeten liggen. Ik ben niet verstandig maar wel heel erg nieuwsgierig. Gisteren aan tafel bij Jeroen Pauw drie topsporters en Hans van der Tocht.

Hans van der Tocht staat voor mij symbool voor alles wat oppervlakkig en vervelend is op de televisie. Toen ik nog maar net een leven op mezelf leefde, was Hans van der Tocht veel op de televisie. Hij presenteerde van alles. Als ik het goed heb was hij zelfs even televisieomroeper. Een beroep dat nu helemaal is uitgestorven. Maar er is dus een tijd geweest dat er aan het begin van een uitzendblok een hoofd in beeld verscheen die aankondigde wat we zouden gaan zien. Meestal een knappe dame maar soms dus ook een man. Maar echt bekend werd Hans van der Tocht door het programma ‘Rad van Fortuin’. Geen idee wat het was, want ik heb het nooit gezien; ik keek wel uit! Als wij het onderling hadden over de vervlakking van de maatschappij en de oppervlakkigheid van de televisie, dan werd Hans van der Tocht erbij gehaald, steevast.

Hoewel hij een tijd de glamourboy van de televisie was, ging het hem niet voor de wind. Wat er precies allemaal misging, geen idee, ik lees geen roddelbladen, maar ik begreep dat drank een grote rol speelde. Dan zullen vrouwen vast ook een rol hebben gespeeld, denk ik, maar ik weet het dus niet. Dertig jaar na dato zat hij gisteren weer met zijn kop op de buis. Dat liet hij zich niet afpakken. Gisterenavond zat de oud- en dik geworden Hans van der Tocht aan tafel bij Jeroen Pauw en zijn bek was niet dicht te timmeren.

(…Femke Heemskerk vertelde over hoe hard ze getraind had en hoeveel ze over had om die honderd of tweehonderd meter in het zwembad als snelste te zwemmen. Hoe dat door een verkeerde trainingstactiek volkomen misliep. Hoe zwaar dat was. Daarna vertelde Tom de Moulin hoe het is om vlak voor het belangrijkste sportevent, waar iedereen (inclusief hijzelf) ervan overtuigd was dat hij een gouden medaille zou halen, zwaar geblesseerd te raken. Hoe hij desalniettemin meedeed en ‘slechts’ een zilveren medaille won. Tenslotte Marhinde Verkerk. Ze zat er zoals ik haar nog niet kende; als een knappe, jonge vrouw. Ik kende haar alleen bloedbevlekt, uitgeput en radeloos van verdriet. Ze vertelde wat acht of negen minuten judo met je lijf doet. Hoeveel conditie je nodig hebt om dat vol te houden. En… de teleurstelling als ze je op een discutabele beslissing je droom op goud afpakken…)

Ondertussen strooide Hans van der Tocht overal misplaatste grappen, onterechte opmerkingen, ongevraagde kritiek en kwinkslagen die je tenen deden krommen. En Hans wist van geen ophouden want hij wilde aandacht. Heel erg veel aandacht. Niets anders dan al die camera’s op hem gericht. Hij wilde Pauw zijn. Laten zien dat hij er nog was. Dat hij groot en mooi en sterk was. Geestig en to-the-point. Maar in werkelijkheid zat daar Hans van der Tocht. Erg oud geworden en veel te dik. En ergerlijk. Heel erg ergerlijk. (lekker woord trouwens…ergerlijk)