Wat zit het Nederlandse mannenvoetbal verschrikkelijk aan de grond. Laten we hopen dat Nederland zich niet kwalificeert voor de wereldkampioenschappen. Met deze selectie overleven we de eerste ronde niet terwijl ik het niet kan laten om me toch steeds weer erg te verheugen op zo’n wedstrijd; ik hou er niet van om teleurgesteld te worden! Gisteren won Nederland wel, maar ze verloren net zo goed. Bij het journaal hoorde we de uitslag terwijl ik dacht dat de wedstrijd nog beginnen moest… Josien had wel met me te doen want ze weet hoe gek ik ben op voetbal; had ik maar beter moeten kijken!

Tegenwoordig hoef je niet meer naar een uitzending gemist te gaan om iets te zien wat je gemist hebt. In de tv-gids van mijn mediabox kon ik klikken op de tweede helft van Nederland-Bulgarije. Ik dacht dat nog even mee te pikken; de hele wedstrijd achteraf bekijken ging me ietsje te ver. Na tien minuten sloeg de verveling al toe. En de ergernis. De voetballers die het meest aan de bal kwamen waren Wesley Hoedt en Stefan de Vrij. Wat een drama! Schoven ze de bal een keertje naar voren, dan kregen ze hem net zo hard weer terug. En dan maar weer heen en weer: Van Stefan de Vrij naar Wesley Hoedt en van Wesley Hoedt naar Stefan de Vrij. Om hopeloos van te worden en zonder spanning over wat de einduitslag zou worden, nauwelijks het kijken waard. Dat deed ik dan ook niet want ik schakelde al snel door naar James Bond. Tijdens het WK-voor vrouwen had Willem Kieft nog gezegd dat de kwaliteit van het vrouwenvoetbal stukken minder was dan het mannenvoetbal. De handelingssnelheid van de mannen was veel hoger en de balvaardigheid ook. Toen had Nederland nog niet tegen Frankrijk gespeeld en niet tegen Bulgarije, denk ik… Maar nu ik aan het EK voor vrouwen denk…

Alleen met sportevenementen kan ik me ongegeneerd chauvinistisch Nederlander voelen; alleen dan wil ik dat. Verder probeer ik een wereldburger te zijn! Wat heb ik met veel plezier naar het EK-vrouwenvoetbal gekeken! Kan mij die handelingssnelheid schelen! Ik wil gewoon een lekkere wedstrijd zien waar Nederland goed partij kan geven aan de spelers van een ander land. Daar was de Nederlandse vrouwenploeg toe in staat. En hoe! Ze speelden heerlijke partijen en sommige speelsters staken er met paardenstaart en schouders bovenuit. Lieke Martens bijvoorbeeld. Ook als ze niet voetbalt een lust voor het oog. Met dat open gezicht van d’r en haar enorme paardenstaart en dat atletische en gezonde vrouwelijke lijf. Ze leek blij en verrast over alles dat haar overkwam na het behalen van de Europese titel. Dat ze zomaar met Messi in het vliegtuig zat en dat ze samen met Ronaldo op het podium stond. Net alsof dat cadeautjes waren van goedwillende mensen en dat ze zoveel geluk had dat het haar overkwam. ‘Supervet’, liet ze zich ontvallen. Maar dat was natuurlijk niet zo: Ze was de beste. De allerbeste! In meer dan vijftig procent van de Nederlandse doelpunten speelde zij een cruciale rol. Ze beschikt over een fluwelen trap. Een foute pass komt zelden van haar voet. En dan haar passeerbewegingen. Ik heb op YouTube lopen zoeken naar dat ene moment tijdens de wedstrijd tegen België. Lieke Martens maakt een beweging waardoor ze twee Belgische meiden zo in verwarring brengt dat ze tegen elkaar aanbotsten. Daarna lanceert ze zichzelf en kan ze de bal voorzetten. Of er een doelpunt uit kwam, weet ik niet meer, maar het was een fantastisch moment. En na die wedstrijd dat weergaloze interview waarin ze met haar zuidelijke accent zo integer antwoordde op de matige vragen van de interviewer. Lieke Martens, een verademing voor het Nederlandse voetbal!